Με αφορμή την επικείμενη επέτειο της Υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), δημοσιεύουμε χαρακτηριστικές περιπτώσεις εθνικών μειονοτήτων ανά την Ευρώπη, στις γεωγραφικές περιοχές των οποίων ισχύει καθεστώς Αυτονομίας.
Οι περιπτώσεις αυτές χρησιμεύουν ως ισχυρό επιχείρημα για την επαναφορά της Αυτονομίας στην Βόρειο Ήπειρο.
Γερμανόφωνη Κοινότητα του Βελγίου
H Γερμανόφωνη κοινότητα του Βελγίου (γερμανικά:Deutschsprachige Gemeinschaft Belgiens, DG) αριθμεί περίπου 70.000 από τους συνολικά 10.666.866 κατοίκους του Βελγίου.
Θεωρείται η καλύτερα προστατευμένη μειονότητα στην Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά, σημειώνεται τάση της Γερμανόφωνης κοινότητας προς την απόκτηση περισσότερης αυτονομίας από την Βαλλωνική Περιοχή στην οποία υπάγεται διοικητικά.
Ιστορικό της Αυτονομίας
Η περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως τα "Ανατολικά καντόνια" αποτελείται από τη γερμανόφωνη κοινότητα και τους δήμους Malmedy και Waimes (Γερμανικά: Weismes), που ανήκουν στη Γαλλόφωνη Κοινότητα του Βελγίου. Τα Ανατολικά Καντόνια αποτελούσαν μέρος της επαρχίας Ρηνανίας της Πρωσίας στη Γερμανία έως το 1920, αλλά προσαρτήθηκαν από το Βέλγιο μετά την ήττα της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την επακόλουθη συνθήκη των Βερσαλλιών.
Έτσι έγιναν γνωστά και ως τα "εξαγοραζόμενα καντόνια". Η ειρηνευτική συνθήκη των Βερσαλλιών απαίτησε την «αμφισβήτηση» του τοπικού πληθυσμού. Όσοι δεν θέλησαν να γίνουν Βέλγοι και ήθελαν να παραμείνει η περιοχή στη Γερμανία, έπρεπε να εγγραφούν μαζί με το πλήρες όνομά τους και τη διεύθυνση τους στη βελγική στρατιωτική διοίκηση, αντιμετωπίζοντας αντίποινα ή ακόμη και απέλαση.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 υπήρξαν μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Γερμανίας και του Βασιλείου του Βελγίου που φαινόταν να τείνουν να πουλήσουν την περιοχή πίσω στη Γερμανία ως τρόπο βελτίωσης των οικονομικών του Βελγίου. Έχει αναφερθεί μια τιμή 200 εκατομμυρίων χρυσών σημάτων. Σε αυτό το σημείο, η γαλλική κυβέρνηση, φοβούμενη για την πλήρη μεταπολεμική ανατροπή, παρενέβη στις Βρυξέλλες και οι συνομιλίες μεταξύ Βελγίου και Γερμανίας σταμάτησαν.
Τα νέα καντόνια ήταν μέρος του Βελγίου για μόλις είκοσι χρόνια, αφού το 1940 επανήλθαν στη Γερμανία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πλειοψηφία των κατοίκων των ανατολικών καντονιών εξέφρασε την ικανοποίησή της, καθώς θεωρούνταν γερμανική. Μετά την ήττα της Γερμανίας το 1945 τα καντόνια προσαρτήθηκαν για άλλη μια φορά από το Βέλγιο και ως αποτέλεσμα της υποτιθέμενης συνεργασίας με τη Ναζιστική Γερμανία επιχειρήθηκε η απο-γερμανοποίηση του τοπικού πληθυσμού από τις αρχές του Βελγίου και της Βαλλονίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 το Βέλγιο χωρίστηκε σε τέσσερις γλωσσικές περιοχές:
την ολλανδόφωνη φλαμανδική περιοχή, τη γαλλόφωνη περιοχή, τη δίγλωσση πρωτεύουσα των Βρυξελλών και τη γερμανόφωνη περιοχή των ανατολικών καντονιών. Το 1973, δημιουργήθηκαν τρεις κοινότητες και τρεις περιφέρειες και χορηγήθηκε εσωτερική αυτονομία. Τότε ιδρύθηκε και το νομοθετικό Κοινοβούλιο της Γερμανόφωνης Κοινότητας.
Σήμερα η Γερμανόφωνη Κοινότητα έχει ένα δίκαιο βαθμό αυτονομίας, ιδιαίτερα σε γλωσσικά και πολιτιστικά θέματα, αλλά εξακολουθεί να παραμένει μέρος της Περιφέρειας της κυρίως γαλλόφωνης Βαλονίας.
Κατά τα τελευταία χρόνια, υπήρξε μεγάλο επιχείρημα ότι η γερμανόφωνη κοινότητα θα πρέπει να αποκτήσει το δικό της πλήρως αυτόνομο κρατίδιο, με την μεταφορά από την περιφέρεια της Βαλλονίας αρμοδιοτήτων που αφορούν, μεταξύ άλλων, την κοινωνική πολιτική, τη διατήρηση των περιοχών και των μνημείων, την προστασία του περιβάλλοντος, τις μεταφορές, τη χρηματοδότηση των δήμων.
Ένας από τους υποστηρικτές της πλήρους περιφερειακής αυτονομίας για τη Γερμανόφωνη Κοινότητα είναι ο Karl-Heinz Lambertz, Πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης από το 1999 έως το 2014.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την κυβέρνηση της Γερμανόφωνης Κοινότητας, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η περιφερειακή αυτονομία στα θέματα χωροταξίας, οικοδόμησης και στέγασης.
 |
| Εθνόσημο Γερμανόφωνης Κοινότητας Βελγίου |
Η γερμανόφωνη κοινότητα έχει τη δική της κυβέρνηση, η οποία διορίζεται για πέντε χρόνια από το δικό της κοινοβούλιο. Επικεφαλής της κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος - Υπουργός, ο οποίος ενεργεί ως «πρωθυπουργός» της Κοινότητας και επικουρείται από το υπουργείο της γερμανόφωνης κοινότητας.
Η κυβέρνηση του 2014-2019 αποτελείται από τέσσερις υπουργούς:
- Oliver Paasch, Πρόεδρος και Υπουργός Τοπικής Αυτοδιοίκησης
- Isabelle Weykmans, Αντιπρόεδρος και Υπουργός Πολιτισμού, Μέσων Ενημέρωσης και Τουρισμού
- Harald Mollers, Υπουργός Παιδείας
- Αντώνιος Αντωνιάδης, Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων
Το Κοινοβούλιο της Γερμανόφωνης Κοινότητας αποτελείται από 25 μέλη.
Σημαία και εθνόσημο
Το 1989, υποβλήθηκε πρόσκληση υποβολής προτάσεων για τη σημαία και το εθνόσημο της Γερμανόφωνης Κοινότητας. Τελικά το εθνόσημο της Κοινότητας σχεδιάστηκε με τη συγχώνευση των εθνόσημων του Δουκάτου του Λιμβούργου και του Δουκάτου του Λουξεμβούργου, στα οποία ανήκαν ιστορικά τα δύο μέρη της κοινότητας.
Το διάταγμα που εγκρίθηκε την 1η Οκτωβρίου 1990 και δημοσιεύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1990 ορίζει το εθνόσημο, τη σημαία, καθώς και την Ημέρα της Γερμανόφωνης Κοινότητας του Βελγίου, η οποία επρόκειτο να εορτάζεται ετησίως στις 15 Νοεμβρίου.
Με κόκκινο χρώμα η γεωγραφική θέση της Γερμανόφωνης Κοινότητας Βελγίου
εντός της επικράτειας του Βασιλείου του Βελγίου
από en.wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου