Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Μνήμη Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη: Ένα αστέρι που δεν σβήνει στους Βορειοηπειρωτικούς Ουρανούς

«Εάν στύψεις όλους τους πολιτικούς κρατούμενους Βορειοηπειρώτες ζωντανούς και πεθαμένους για την μεγάλη και αναμφισβήτητη προσφορά τους προς το Ελληνικό Έθνος, το άστρο του Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη λάμπει στους ουρανούς της Βορείου Ηπείρου και δεν σβήνει ποτέ» είπε στο «Λαϊκό Βήμα» ο πρόεδρος της Επιτροπής Αξιολόγησης Πολιτικών Κρατουμένων από την ιδιαίτερη πατρίδα μας, πριν αυτή η Επιτροπή παραδώσει το έργο στην πολιτική ηγεσία του ελληνικού ΥΠΕΞ.

Ευθύς μετά το μεγάλο άνοιγμα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, οι πολιτικοί κρατούμενοι που είχαν γλιτώσει από τα γκουλάγκ του Ενβέρη έτυχαν θερμής υποδοχής από το εθνικό κέντρο, ενώ εφοδιάστηκαν και με ελληνικά διαβατήρια.

Όποια βορειοηπειρωτική πέτρα και εάν σηκώσεις, από κάτω θα βρεις ένα εθνικό ήρωα της πατρίδας μας. Όποιο τραγούδι και να ακούσεις έχει μέσα τα ντέρτια και τους καημούς μιας ολόκληρης γενιάς που ξεψύχησε από τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια που επινόησε ο πιο διεστραμμένος ανθρώπινος νους. Τα θύματα του ολοκληρωτισμού αντιστάθηκαν και έμειναν με το κεφάλι ψηλά συνεχίζοντας την παράδοση των προγόνων μας, πως το χρέος για την πατρίδα είναι η μεγαλύτερη τιμή.

Η ιστορία του Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη

Γεννήθηκε το 1908 στην Δρούβιανη της Βορείου Ηπείρου. Με την βοήθεια του παππού του που ήταν εκλεκτό μέλος της Ελληνικής παροικίας στην Κωνσταντινούπολη και την προτροπή της μητέρας του τελείωσε το δημοτικό και γυμνάσιο στην Κέρκυρα και την Οδοντιατρική Αθηνών αριστούχος.

Παρά τις δελεαστικές προτάσεις από το ίδιο το Πανεπιστήμιο, να παραμείνει ως καθηγητής προτίμησε το Αργυρόκαστρο γιατί ήθελε, όπως έλεγε ο ίδιος, να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες για την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του. Εγκαταστάθηκε στην θρυλική πρωτεύουσα της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου όπου έγινε και πρωτεργάτης δημιουργίας του Εθνικού Μετώπου.

Στην ταράτσα του σπιτιού του κυμάτιζε πάντα η ελληνική σημαία, ενώ στο υπόγειο είχε εγκαταστήσει ολόκληρο μηχανισμό μετάδοσης πληροφοριών και επικοινωνούσε με το αρχηγείο της θρυλικής VIIIης Μεραρχίας στα Ιωάννινα.

Την 7η Απριλίου, ημέρα που οι Ιταλοί επέλασαν στο Αργυρόκαστρο, το πρώτο σπίτι που βομβάρδισαν ήταν αυτό με την ελληνική σημαία του γιατρού Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη. Εκείνη τη μοιραία ημέρα έπεσε νεκρή η σύντροφός του Ανδρονίκη Θάνου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, παρά το βαρύ πένθος ο λεβεντογιατρός από τη Δρούβιανη συνέχισε τον αγώνα με τους υπόλοιπους βορειοηπειρώτες, ενώ συμμετείχε ενεργά σε όλες τις πρωτοβουλίες της ΜΑΒΗ. Μετά την εκτέλεση του αείμνηστου Βασίλη Σιαχίνη, του πρώτου προέδρου της ΜΑΒΗ, ανέλαβε πλέον τη θέση του προέδρου της οργάνωσης. Εν τω μεταξύ, στα δύσκολα εκείνα χρόνια νυμφεύθηκε την Μαρία Σπετσαρία από Αμπελόκηπους Αθηνών (με καταγωγή απ’ τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας) με την οποία απέκτησε τον Γιώργο, πρώην πολιτικό κρατούμενο και τέως πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Της φυλακής τα σίδερα ήταν για τους Έλληνες

Καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι Αλβανοί κομμουνιστές υπόσχονταν αυτοδιάθεση στην ελληνική κοινότητα, ενώ πισώπλατα μαχαίρωναν όσους Έλληνες πολεμούσαν για τα ελληνικά ιδανικά. Η πιο κραυγαλέα περίπτωση ήταν αυτή του Λευτέρη Τάλιου, ο οποίος σκοτώθηκε γιατί ήταν Έλληνας και μετά την απελευθέρωση ανακηρύχθηκε «ήρωας του αλβανικού λαού».

Μετά το 1944 η αργυροκαστρίτικη κλίκα του Ενβέρ Χότζα σε συνεργασία με τα μειονοτικά αλητόπαιδα του βουνού, δηλητηριασμένα φανατικά απ’ την αρρώστια του αιώνα, τον κομμουνισμό, εξαπέλυσε λυσσαλέα επίθεση κατά του ελληνικού στοιχείου, φυλακίζοντας και εκτελώντας τα καλύτερα παιδιά της Βορείου Ηπείρου. Ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης ήταν ένας εξ αυτών.

Ο πρώην πολιτικός κρατούμενος Νίκος Ζέρης αφηγείται...

«Στις 28 Δεκεμβρίου 1945 συνελήφθη ο οδοντίατρος Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης, ο ηρωικός ιερέας Αλέξανδρος Καλούδης από Πρεμετή, ο Κώστας Θάνος δάσκαλος από Γόριτσα, ο Γιάννης Δήμας και η σύζυγός του Καλλιόπη από Λιούγκαρη, ο Μιχάλης Βράνος δάσκαλος από Βουλιαράτες, ο Κώστας Κυριάκος λειτουργούσε νερόμυλο, ο Ιωάννης Ηγουμενίδης γαμπρός του Κυριάκου και ο Βασίλης Ριστάνης από την ελληνική ψηλότερα Πρεμετής. Η Καλλιόπη Δήμα συνελήφθη στο Ραντάνι, ζαλωμένη με ελληνικές εφημερίδες τις οποίες μετέφερε κρυφά στο Αργυρόκαστρο. Με την ίδια ομάδα συνελήφθη ο Βασίλης Σιούκα από Άγιο Νικόλαο και ο Αθανάσιος Νάνο από Άνω Δρόπολη.
Μας έκλεισαν απανωτούς στην τότε καθολική εκκλησία της πόλης και το ίδιο απόγευμα μας άρχισαν τα φρικτά βασανιστήρια. Για να σπάσουν το ηθικό μας, μας έκαναν ομαδικά βασανιστήρια. Θυμάμαι τον μέγα βασανιστή των Δροπολιτών τον “Xhemal”, ο οποίος ζητούσε να πιει αίμα από μας. Επίσης πολύ αυστηρός και με πέτρινη ψυχή ήταν ο Jashar Kasimati, διευθυντής της ασφάλειας του quark. Ο αδικοκρατούμενος Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης τυραννίστηκε με μανία από τον δήμιο του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού τον εισαγγελέα Γιώργο Κώτσια. «Θυμάμαι», μας αφηγείται με τρεμάμενη φωνή ο Νίκος Ζέρης, «μια καταραμένη μέρα αφού τον ξεγύμνωσαν, τον έδεσαν από τα γεννητικά του όργανα και τον τραβούσαν στον δεύτερο όροφο της καθολικής εκκλησίας με σκοπό να του αποσπάσουν μαρτυρία και να ενοχοποιήσει τους υπόλοιπους συνεργάτες του. Το παλικάρι όμως δεν λύγισε.  Το μόνον που έκανε, φώναζε τη μάνα του τη Γιαννούλα και έλεγε: «Είμαστε αθώοι».
Ο Γρηγόρης και όλοι εμείς ήμασταν αθώοι, το μόνο «αμάρτημά μας η ελληνική μας καταγωγή».

«Θάνατος στον φασισμό»

Δυστυχώς οι βασανιστές μας ήταν Έλληνες. Ο αρχιβασανιστής Γιώργος Κώτσιας, να μη λιώσει ποτέ κάτω από τη γη. Ο Στρατής Παπάς, δήμιος των δημίων. Ο Βασίλης Νάστος, ο Πέτρος Βοδινός, ο Χαράλαμπος Παπάς, ο Γιάννης Πάνος, ο Κώστα Δράζιος από Χλωμό, ο Λίτσης από Δερβιτσάνη, ο Μιλτιάδης Παπάς και άλλοι.

Πολλές φορές οι βασανιστές μας επισκέπτονταν στις φυλακές με τις γυναίκες τους, οι οποίες μας κατηγορούσαν για σκυλάκια των Ελλήνων μοναρχοφασιστών και μας λοιδορούσαν. Ήταν τότε που ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης είπε το αμίμητο: «Ου σεις με λοιδορείτε, αλλά ο τόπος και ο χρόνος». Στο προαύλιο της εκκλησίας, όταν μας έβγαζαν όλους μαζί, ο οδοντίατρος ήταν εμψυχωτής όλων μας. Μάλιστα σέρναμε και χορούς. Θυμάμαι τον παπά Καλούδη που τραγουδούσε τον Ντελί παπά... Ενώ το Γρηγόρη, έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή.

Ήρθε η ώρα της μεγάλης δίκης. Πρόεδρος του στρατοδικείου ο συνταγματάρχης Bexhet Mema από Μπολένα Κουρβελεσίου. Από τους 13, ο Γρηγόρης καταδικάστηκε εις θάνατο. Η δίκη ήταν φαρσοκωμωδία, ενώ συνελήφθγ στην αίθουσα ο δικηγόρος Βασίλης Τζιας που υπερασπιζόταν τον Λαμποβιτιάδη γιατί ήρθε σε αντιδικία με τον κακόφημο εισαγγελέα Γιώργο Κώτσια, αφού κατήγγειλε τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έγιναν στον πελάτη του.

Το μόνον που ζήτησε ο θανατοποινίτης πλέον από τους δημίους ήταν να πάρει αγκαλιά τον μικρό γιο του Γιώργο, τον οποίο έσφιξε στην αγκαλιά του και του άφησε υποθήκη: «Όταν μεγαλώσεις, να πάρεις το αίμα μου πίσω».

«Οι προδότες στην τριχιά»

Η SIGURIMI είχε μαζέψει έξω από τα δικαστήρια τους γύφτους της πόλης, οι οποίοι κατά παραγγελία φώναζαν: «Οι προδότες στην τριχιά (σκοινί)», «Θα τους κάψουμε σαν τις ακρίδες», «Θάνατος στον φασισμό», «Οι μοναρχοφασίστες στο απόσπασμα» και άλλα.

Ο πρώτος που βγήκε από το δικαστήριο ήταν ο Γρηγόρης για τον οποίο το πλήθος ζητούσε να τον λιντσάρουν ενώ εμάς που βγήκαμε αλυσοδεμένοι όλοι μαζί, μας έλουσαν με μαύρα νερά και ανθελληνικά συνθήματα οι γύφτοι του κάστρου.

Μας πήγαν όλους στον Καλιά ύστερα από 20 βασανιστικές ημέρες στην δικαστική αίθουσα. Καταδικαστήκαμε με βαριές ποινές, πολλά χρόνια φυλάκισης, ενώ ο ιερέας Αλέξανδρος Καλούδης εκτελέστηκε μετά τον Γρηγόρη, αφήνοντας παρακαταθήκη το παρακάτω τραγούδι το οποίο τραγουδούσαν οι φυλακισμένοι Βορειοηπειρώτες στο προαύλιο της φυλακής:

Στης φυλακής τα σίδερα
οπ’ είμαστε κλεισμένοι
εδώ φαίνονται οι συγγενείς
κι οι φίλοι οι αγαπημένοι.

Φυλακισμένο άνθρωπο
κάτσε κουβέντιασέ τον
και πες του λόγια από καρδιά
και παρηγόρησέ τον.

Του Υμηττού τα λούλουδα
του Ολύμπου το θυμάρι
σ’ ανάθρεψαν σου χάρισαν
ρίζες για κάθε χάρη.

Την πρωτιά, 25 χρόνια στα κάτεργα, είχε ο Μιχάλης Βράνος από τους Βουλιαράτες. Ο Λαμποβιτιάδης έμεινε μόνος ώσπου ήρθαν ένα βράδυ, τον πήραν από το κελί του και δεν τον ξαναείδαμε.

Η πιο κακόφημη παρέα των  Γιώργου Κώτσια, Στρατή Παπά, του Λίτσης από Δερβιτσάνη, του Γιάννη Πάνου, του Βασίλη Νάστου, του Πέτρου Βοδινού, του Σιώρη Σιάνου, του Κώστα Δράζιου, του Μιλτιάδη Παππά και άλλων εκτέλεσε κάτω από μια γκορτσιά στα σύνορα με το Λαζαράτι τον ήρωα Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη.

Ο Γρηγόρης έπεσε από τις σφαίρες των δημίων με το όνομα της ΕΛΛΑΔΑΣ στο στόμα και ξεψύχησε με το παράπονο γιατί οι «Έλληνες» (λέει η σύζυγός του Γρηγόρη Μαρία, σε μια επιστολή προς τη μητέρα της στην Αθήνα: «Ντροπή να λέγονται Έλληνες τέτοιου είδους τέρατα, ντροπή να λέγονται χριστιανοί. Αυτοί είναι οι πουλημένοι στην ψυχή στους Αλβανούς δημίου γενίτσαροι, αλητόπαιδα του βουνού, οι εγκληματίες της Βορείου Ηπείρου») να σκοτώνουν τους Έλληνες. Περάσανε 61 χρόνια και το αστέρι του ήρωα Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη δεν σβήνει ποτέ στους βορειοηπειρωτικούς ουρανούς».

(αναδημοσίευση από την Εφημερίδα «Λαϊκό Βήμα», 31/5/2007, άρθρο Β. Ιατρού)

από την ιστοσελίδα της ΣΦΕΒΑ



Ο Γρηγόρης Λαμποβιτιάδης με τη σύζυγο του



Η Μαρία Σπετσαρία με τον μικρό Γιώργο Λαμποβιτιάδη



Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!



Ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 
εύχεται σε όλους τους Έλληνες όπου γης, 
ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 

Η Γέννησις του Θεανθρώπου 
να φέρει σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά
υγεία, ευτυχία, ευημερία και κάθε καλό.



Σας αφιερώνουμε με αγάπη τα ηπειρώτικα κάλαντα των Χριστουγέννων


Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

22 Δεκεμβρίου 1940: Η απελευθέρωση της Χιμάρας στον Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο

Έλληνες Στρατιώτες στην Χιμάρα τον Δεκέμβριο του 1940 με φόντο τα Ακροκεραύνια Όρη

Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, του Λουκόβου στις 7 και του Πικέρασι (Πικέρνι) στις 8 του ίδιου μήνα, η 3η Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού κινήθηκε βόρεια και στις 13 Δεκεμβρίου είχε φθάσει δυτικά και βορειοδυτικά του Μπόρσι, στην άριστα οχυρωμένη γραμμή, ύψωμα 613 – Μάλι ε Κηπαρόιτ – Μάλι ε Τζόρετ – αυχένας Κούτσι – Μάλι Ιτέρας που υπεράσπιζε η ιταλική μεραρχία Σιένα.  
Το απόσπασμα  Τσακαλώτου προώθησε το Ι/42 τάγμα στην περιοχή Φτέρα – Τζόρα για να αντικαταστήσει την Α΄ Ομάδα Αναγνωρίσεως, το δε ΙΙ/40 στον ορεινό όγκο Μάλι Ιτέρας για να εκβιάσει δι’ υπερκεράσεως τον αυχένα Κούτσι, με κατάληψη του όγκου της Παπαθιάς. 

Στις 15 Δεκεμβρίου οι πρώτες επιθέσεις του 12ου Συντάγματος Πεζικού (Σ.Π.) κατά των υψωμάτων του Κηπαρού απέτυχαν. 
Το ύψωμα 613 καταλήφθηκε  τελικά, μέσα σε χιονοθύελλα και  πολύνεκρο αγώνα εκ του συστάδην, στις 17 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα ο εχθρός να εγκαταλείψει και το Μάλι Βάριτ βορειότερα. Στις 19 Δεκεμβρίου κατελήφθησαν, με βαριές απώλειες, από το 6ο Σ.Π. το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Γκιάμι (βόρεια του Πανόρμου) και το ύψωμα Τσίπι (βόρεια του Πύλιουρι). Ανατολικότερα καταλαμβάνεται από το απόσπασμα Τσακαλώτου το ισχυρά οργανωμένο ύψωμα Μάλι ε Τζόρετ και ο αυχένας Κούτσι μετά από τριήμερο σκληρό αγώνα που απέφερε στη σημαία του 4ου Σ.Π. χρυσό αριστείο ανδρείας.  
Το 6ο Σύνταγμα που ήλεγχε τις ανατολικές προσβάσεις του ορεινού όγκου του Κηπαρού (Μάλι Κηπαρόιτ) πριν προχωρήσει προς Χιμάρα, έταξε ένα τάγμα στο ύψωμα Τσίπι για να ελέγχει την οδό προς Πύλιουρι ενώ το δεύτερο τάγμα του βάδισε προς απελευθέρωση του χωριού. 

Με τη διάνοιξη της κοιλάδας Σουσίτσα και του υψώματος Τσίπι (βορειοδυτικά της Χιμάρας) στις 21 Δεκεμβρίου, οι Ιταλοί αναγκάστηκαν να εκκενώσουν την πόλη της Χιμάρας το ίδιο βράδυ ενώ λίγο μακρύτερα απελευθερώνονταν το Πύλιουρι. Πλήθος αιχμαλώτων (ανάμεσα τους δύο αντισυνταγματάρχες) και άφθονο υλικό περιέρχονταν στα ελληνικά χέρια αν και οι Ιταλοί είχαν δηώσει και καταστρέψει φεύγοντας ότι μπορούσαν. 

Τη νύχτα του  Σαββάτου 22 Δεκεμβρίου 1940, ελληνικά τμήματα  εισέρχονταν στο κάστρο του Ελληνισμού της Ηπείρου, στην αδούλωτη Χιμάρα και προχωρούσαν προς το Σκουταρά όπου οι Ιταλοί θα προβάλουν σθεναρή αντίσταση. 
Ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε στη Χιμάρα με οδηγούς πολλούς ντόπιους Έλληνες: Θανάσης Κούστας, Αντώνης Κοκκαβέσης, Σάββας Πρίφτης, Πολυμέρης Κολιάκης, Π. Μπολάνος, Ν. Μπελέρης, Γ. Δημογιάννης, Σ. Λυκόκας, Γ. Μπρίγκος, Γ. Δήμας, Δ. Ζώτος, Ν. Ντούκος, Γρ. Πρίφτης, Π. Γκόρος κ.α.  
Παράλληλα Χιμαριώτες πήραν τα όπλα και ενίσχυσαν δυναμικά τον Ελληνικό Στρατό στις επιχειρήσεις. 

Την Κυριακή  το πρωί, μετά την πρώτη δοξολογία στην παλιά μονή του Αγίου Κοσμά, λαός και στρατός έψαλαν το «Χριστός Ανέστη» στους Άγιους Πάντες και ας ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ένας μεγάλος χορός αγκάλιασε ντόπιους και ελευθερωτές.


(από το βιβλίο του Κώστα Χατζηαντωνίου: Χιμάρα - Το άπαρτο κάστρο της Βορείου Ηπείρου, στη φωτογραφία από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ: Έλληνες στρατιώτες στη Χιμάρα τον Δεκέμβριο 1940)



Ο Ελληνικός Τύπος τον Δεκέμβριο του 1940 για την απελευθέρωση της Χιμάρας


Με μια ασυγκράτητη προέλαση του Στρατού μας η πόλη της Χειμάρας απελευθερώνεται στις 22 Δεκεμβρίου 1940. 

Ο Παύλος Παλαιολόγος στέλνει από την Χειμάρρα στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα» (24-12-1940) ανταπόκριση με τον εύγλωττο τίτλο: «Ο στρατός μας εις Χειμάρραν. Η συγκινητική υποδοχή των κατοίκων. Η γιγαντομαχία που κατέληξε εις την κατάληψιν».

Στον ίδιο τόνο αναγγέλλουν το ευχάριστο γεγονός και άλλες εφημερίδες:
 

Η «Νέα Ελλάς» (24 Δεκεμβρίου 1940): Η Χειμάρρα ελευθέρα! Κατελήφθη προχθές υπό του στρατού μας. Οι Χειμαρριώτες ενηγκαλίζοντο και κατεφίλουν τους στρατιώτες».

Η «Καθημερινή» (24 Δεκεμβρίου 1940): «Τα ελληνικά στρατεύματα κατέλαβον χθες την Χειμάρραν».



από το ιστολόγιο ΤΟ ΟΡΑΜΑ


Μήνυμα Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914"

Ο μήνας Δεκέμβριος αποτελεί αναμφίβολα τον πιο ιστορικό για την Χιμάρα.
Ήταν 22 Δεκεμβρίου 1940 όταν ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωνε για τρίτη και τελευταία φορά έως τώρα την ηρωική ελληνόψυχη πόλη.

Ήταν 2 Δεκεμβρίου 1945 όταν σύσσωμος ο λαός της Χιμάρας απείχε από το νόθο δημοψήφισμα που είχε σκοπό την εγκαθίδρυση κομουνιστικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση Χότζα να αφαιρέσει από τους Χιμαραίους την ελληνική εθνικότητα από τις ταυτότητες και τα πιστοποιητικά τους αλλά όχι και από τις καρδιές τους και τις συνειδήσεις τους.

Ο Δεκέμβριος του 1940 και του 1945 μας δίνει τη δύναμη ώστε να συνεχίζουμε πάντα πιστοί στις αρχές και τα ιδανικά μας τον αγώνα για πλήρη δικαίωση του Ελληνισμού της Χιμάρας με την αναγνώριση της εθνικότητας των αυτοχθόνων κατοίκων της σε πρώτη φάση και φυσικά ολόκληρης της κατεχόμενης Ηπείρου. 

ΥΓ.: Πέρασαν 75 ολόκληρα χρόνια και η Χιμάρα και όλη η Βόρειος Ήπειρος περιμένουν την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ελληνικού Στρατού: << Θα ξαναγυρίσουμε!>>.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Η 12η Δεκεμβρίου διπλή ημερομηνία - ορόσημο για τον σύγχρονο Βορειοηπειρωτικό Αγώνα

Οι Έλληνες της κατεχόμενης Ηπείρου τιμούμε την σημερινή ημέρα ως μία διπλή ιστορική επέτειο.

Ήταν 12 Δεκεμβρίου 1990, όταν η δολοφονία τριών νέων από το Αλύκο και ενός από τη Γέρμα των Αγίων Σαράντα κατά την προσπάθεια τους να δραπετεύσουν από τον αλβανικό "σοσιαλιστικό παράδεισο" προς την Ελευθερία και την Μητέρα Ελλάδα, ξεσήκωσε τους Ελληνόψυχους κάτοικους της περιοχής οι οποίοι πραγματοποίησαν την πρώτη μαζική εξέγερση κατά του αιμοσταγούς κομουνιστικού καθεστώτος, μετά από 45 χρόνια τυραννίας.


Ήταν 12 Δεκεμβρίου 1994 όταν ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Βορείου Ηπείρου Σεβαστιανός, ο πνευματικός μας ηγέτης που αφιέρωσε την ζωή του στην δικαίωση του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος, έκλεινε τα μάτια του για τον επίγειο κόσμο, περνώντας από την στρατευομένη στην θριαμβεύουσα εκκλησία. 

Η 12η Δεκεμβρίου κάθε χρόνο μας θυμίζει το χρέος μας να βαδίζουμε στον δρόμο που χάραξαν οι τέσσερεις μάρτυρες του Αλύκου και ο μακαριστός Μητροπολίτης Σεβαστιανός και να συνεχίζουμε τον αγώνα τους μέχρι την οριστική δικαίωση.


Αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε!

Ο σύγχρονος αγώνας για την Βόρειο Ήπειρο δεν τελείωσε με τον Σεβαστιανό. 
Με τον Σεβαστιανό άρχισε!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!


Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 


12 - 12 - 2015

esvh1914@gmail.com

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

8 Δεκεμβρίου 1940: Η Απελευθέρωση του Αργυροκάστρου στον Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο


Το Δεκέμβριο του 1940, στη διάρκεια της ελληνικής αντεπίθεσης και της προέλασης του Ελληνικού Στρατού μέσα στο βορειοηπειρωτικό έδαφος, το 11ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Πεζικού Κουδούνα Ιωάννη, ανήκε στην IV Μεραρχία.  Η Μεραρχία αυτή, μετά την ολοκλήρωση της στρατηγικής της συγκέντρωσης στην περιοχή της Καλαμπάκας, στις 24 Νοεμβρίου, κατευθύνθηκε με νυκτερινές πορείες στα δυτικά της περιοχής των Ιωαννίνων, όπου έφθασε στις 2 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια μετακινήθηκε και έφθασε στις 6 Δεκεμβρίου στην περιοχή Βάλτιστα – Καστάνιανη – Κεράσοβο με σκοπό να εισέλθει στον αγώνα αντικαθιστώ­ντας την ΙΙΙ Μεραρχία. Το 11ο Σύνταγμα στάθμευσε στην περιοχή Μουζίνα, έτοιμο να αντικαταστήσει το 12ο Σύνταγμα.
Η Μεραρχία φτάνοντας στη γραμμή του μετώπου, θα οργάνωνε τρία συγκρο­τήματα. Δεξιά το 8ο Σύνταγμα, μείον τάγμα και μοίρα Πυροβολικού, με κατεύθυνση ενέργειας παράλληλη προς την αμαξιτή Αργυροκάστρου και δυτικά αυτής, στα κράσπεδα της κύριας κορυφογραμμής. Κεντρικό συγκρότημα με το 11ο Σύνταγμα και μοίρα Πυροβολικού με κατεύθυνση την κύρια κατεύθυνση της Μεραρχίας προς το κέντρο (ύψ. Μακρύκαμπος – ύψ. Σοπότι – ύψ. Κεσιάγι). Αριστερά το 9ο Σύνταγμα, μείον το II/9 Τάγμα και πυροβολαρχία Σκόντα, με κατεύθυνση Πέζα – Ελευθεροχώρι – Ράχη Κανάτια. Εφεδρεία της Μεραρχίας θα παρέμενε το ΙΙ/9 Τάγμα στην περιοχή Λούγκαρι και το ΙΙΙ/8 Τάγμα στην περιοχή Γράπτσι με την IV Ομάδα Αναγνώρισης στην περιοχή Φράτσανι. Με την αντικατάσταση των τμημάτων τής ΙΙΙ Μεραρχίας, άρχισε από το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου η προέλαση των συγκροτημάτων της IV Μεραρχίας για την κατάληψη των αντικειμενικών σκοπών που είχαν καθοριστεί. Η κίνηση των τμημάτων γινόταν με δυσκολία εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών και του ορεινού δύσβατου εδάφους που στερούνταν συγκοινωνιών. Κατά το απόγευμα καταλήφθηκαν χωρίς σοβαρή αντίσταση οι πρώτοι αντικειμενικοί σκοποί της Μεραρχίας. Το 11ο Σύνταγμα κατέλαβε το ύψωμα Σοπότι (ύψ. 1505).
Στο μεταξύ από τις 5 Δεκεμβρίου το Α΄ Σώμα Στρατού είχε οργανώσει στην περιοχή της Κακαβιάς ένα συγκρότημα με δύναμη το ΙΙ/42 Τάγμα Πεζικού, δύο πεδινές πυροβολαρχίες και μία πυροβολαρχία Αντιαρματικού Πυροβολικού και Διοικητή το Συνταγματάρχη Ιππικού Παπαθανασίου Ιωάννη, με αποστολή κυρίως την αντιαρματική κάλυψη των μεραρχιών που ενεργούσαν προς Αργυρόκαστρο.  Στις 7 Δεκεμβρίου το Συγκρότημα αυτό προωθήθηκε στη Δερβίτσανη, όπου γύρω στις 1100 της επομένης (8 Δεκεμβρίου) πληροφορήθηκε ότι ο εχθρός, μετά τη διάνοιξη της διάβασης της Κακαβιάς και την προέλαση των ελληνικών μεραρχιών μέσα στο αλβανικό έδαφος, είχε ήδη εκκενώσει το Αργυρόκαστρο από τη νύκτα 5/6 Δεκεμβρίου.  Ύστερα απ’ αυτό κινήθηκε με ταχύτητα, το κατέλαβε και εγκαταστάθηκε στα βόρεια και βορειοδυτικά υψώματα, γύρω στα 3,5 χιλιόμετρα κοντά στον ποταμό Σούχα. Οι Ιταλοί κατέλαβαν τη γέφυρα του Βελίτσα, 10 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το Αργυρόκαστρο. Η πόλη του Αργυροκάστρου βρέθηκε τελείως ανέπαφη, ενώ άφθονο υλικό έπεσε στα χέρια των Ελλήνων. Η είσοδος των ελληνικών στρατευμάτων προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους κατοίκους.  Η πόλη σημαιοστολίστηκε και έλαβε εορτάσιμη όψη, ενώ επακολούθησε δοξολογία στην οποία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος, μέλος της υπό το Χρηστάκη Ζωγράφο Προσωρινής Κυβέρνησης της Βόρειας Ηπείρου το έτος 1913.  Ο Αρχιστράτηγος με διαταγή του και ο Βασιλιάς με διάγγελμά του συγχάρηκαν τα τμήματα για τη μεγάλη επιτυχία τους.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

22 Νοεμβρίου 1940: Η Απελευθέρωση της Κορυτσάς στον Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο



Μετά τη λήξη της πρώτης περιόδου του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (13 Νοε. 1940) και την επιτυχή απόκρουση της ιταλικής εισβολής άρχισε η συνεχώς εντεινόμενη ελληνική αντεπίθεση για την απελευθέρωση των πόλεων της Βόρειας Ηπείρου.

Κατά την έναρξη της ελληνικής αντεπίθεσης εναντίον των Ιταλών στις 14 Νοεμβρίου 1940 το 65ο Σύνταγμα Πεζικού, ανήκε στη Χ Μεραρχία Πεζικού, η οποία υπό το Γ΄ Σώμα Στρατού συμμετείχε στην επιθετική ενέργεια προς Μοράβα – Κορυτσά. Στις 0630 της 14ης Νοεμβρίου, το 65ο Σύνταγμα  Πεζικού (μείον τάγμα), σε σύνδεσμο με τα τμήματα της ΙΧ Μεραρχίας που ενεργούσαν βορειότερα, επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στο βόρειο τομέα της Χ Μεραρχίας. Μέχρι τις 0800, κατέλαβε το χ. Βόζιγραδ εντός του βορειοηπειρωτικού εδάφους και μέχρι το μεσημέρι έφθασε μπροστά από το ύψ. 1259, όπου και καθηλώθηκε από τη σθεναρή αντίσταση των Ιταλών.

Τη νύκτα 14/15 Νοεμβρίου, το 65ο Σύνταγμα Πεζικού υπήχθη στη δύναμη του Αποσπάσματος, Συνταγματάρχη Μπεγέτη Ιωάννη, Διοικητή Πεζικού της ΙΧ Μεραρχίας. Το Απόσπασμα Μπεγέτη αποτελούσαν ως τότε τα Ι/53, Ι/65 και Ι/27 Τάγματα Πεζικού και ανήκε στην ΙΧ Μεραρχία, η οποία ενεργούσε αμέσως βορειότερα από τη Χ Μεραρχία. Το Απόσπασμα Μπεγέτη, τη βάση του οποίου αποτελούσε πλέον το 65ο Σύνταγμα Πεζικού, συνέχισε την επίθεση του το πρωί της 15ης Νοεμβρίου 1940. Μετά από σκληρό αγώνα κατέλαβε περίπου στις 1100 το ύψ. 1271 και τις απογευματινές ώρες το ύψ. 1259. Συνελήφθησαν αιχμάλωτοι 11 αξιωματικοί και 250 οπλίτες Ιταλοί και κυριεύθηκε άφθονο πολεμικό υλικό. 

Στις 16 Νοεμβρίου 1940 συνεχίστηκε η επίθεση από το Απόσπασμα Μπεγέτη και καταλήφθηκε το ορεινό συγκρότημα Χήπετς, το ύψ. 1500 και το χ. Ρέσνιτσε. Συνελήφθησαν αιχμάλωτοι 11 αξιωματικοί και 120 οπλίτες Ιταλοί ενώ κυριεύθηκε άφθονο πολεμικό υλικό. Την επομένη, 17 Νοεμβρίου, ολοκληρώθηκε η κατάληψη της κορυφογραμμής Πρόπας (ύψ. 1710) – ύψ. 1779 – Σβέτι Ατανάς (ύψ. 1700), μετά από σκληρούς αγώνες, κυρίως στο ύψ. 1779 όπου οι Ιταλοί εξαπέλυσαν επανειλημμένες αντεπιθέσεις, οι οποίες αποκρούσθηκαν. Στις 18 Νοεμβρίου, το Απόσπασμα Μπεγέτη επιτέθηκε από Πρόπας προς Ντάρζα για να διευκολύνει τον αγώνα της Χ Μεραρχίας και με προωθημένα τμήματα κατέλαβε το ύψ. Μπίγκλα (ύψ. 1435). Από το πρωί αυτής της ημέρας βρέθηκαν κάτω από τα πυρά πυροβολικού του αποσπάσματος, τόσο η οδός Ερσέκας – Κορυτσάς, όσο και το αεροδρόμιο Κορυτσάς.

Την επομένη, το Απόσπασμα Μπεγέτη συνέχισε την επίθεσή του στην κατεύθυνση Πρόπας – ύψ.  1720 για να διευκολύνει την προέλαση της Χ Μεραρχίας και κατέλαβε τις απογευματινές ώρες, μετά από σκληρό αγώνα, το δασώδες ύψωμα, δύο χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ντάρζας. Συνελήφθησαν αιχμάλωτοι 2 αξιωματικοί και 18 οπλίτες Ιταλοί.

Στις 20 Νοεμβρίου, δεν έγινε καμιά σοβαρή επιθετική ενέργεια λόγω πυκνής ομίχλης. Την επομένη, παρά τις συνεχιζόμενες δυσμενείς καιρικές συνθήκες, το Απόσπασμα συνέχισε την πίεσή του προς τη διάβαση της Ντάρζας για υποβοήθηση της προσπάθειας της Χ ΜΠ, η οποία μέχρι το απόγευμα κατέλαβε το ύψ. Λότο, καθώς και το ύψωμα 1.000 μ. νότια του υψ. 1435 (Μπίγκλα) και το ύψωμα 2.000 μέτρα δυτικά του Σβέτι Ατανάς (1700). Στις 22 Νοεμβρίου, το Απόσπασμα Μπεγέτη συνέχισε την επίθεσή του και κατέλαβε τα υψώματα νότια του χ. Ντρενόβου και το ύψ. 1405 ενώ προώθησε και αναγνωρίσεις προς την Κορυτσά. Στις 1500 κατέλαβε το χ. Μπόριγια και στις 1745 το Ι/53 Τάγμα Πεζικού με λόχο του Ι/27 Τάγματος Πεζικού εισήλθαν στην Κορυτσά χωρίς αντίσταση, μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό του ελληνικού πληθυσμού.


Το Απόσπασμα του Συνταγματάρχη Μπεγέτη Ιωάννη, του οποίου τη βάση αποτε­λούσε το 65ο Σύνταγμα Πεζικού συντέλεσε αποφασιστικά στη διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας στο όρος Μοράβα και είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση της Κορυτσάς.



Η Απελευθέρωση της Κορυτσάς στις 22 Νοεμβρίου 1940 αποτέλεσε την πρώτη απώλεια πόλης από τις δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Ήταν μία νίκη του Ελληνικού Στρατού με παγκόσμια σημασία αναπτερώνοντας το ηθικό των "Συμμάχων".
Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα στους Έλληνες της Περιφέρειας Κορυτσάς δεν αναγνωρίζεται η εθνική τους καταγωγή και συνεπώς κανένα ανάλογο δικαίωμα που προβλέπεται για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα.


Ελπίδα μας να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

18 Νοεμβρίου 1943: Μνήμη του ηγέτη του ΜΑΒΗ Βασίλειου Σαχίνη

Ο Βασίλειος Σαχίνης υπήρξε ένας διαχρονικός αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος, με αποκορύφωμα τον ηγετικό του ρόλο στο Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου, που οργανώθηκε μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Βόρειο Ήπειρο (1942-1943).
Ο εθνομάρτυρας Βασίλειος Σαχίνης γεννήθηκε στη Δούβιανη το 1894. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο της Δούβιανης πήγε στην Κωνσταντινούπολη πλησίον του πατέρα του και φοίτησε στην Ρομβόρτειο Σχολή, όπου  διδάχτηκε και ξένες γλώσσες.
Το 1913 επιστρέφει οικογενειακώς στη Δούβιανη. 
Κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914 ήταν Γραμματέας της Αυτονόμου Ηπείρου. 
Αργότερα διορίζεται διδάσκαλος της ελληνικής γλώσσας στο Αργυρόκαστρο μέχρι το 1916. Μετά επιδόθηκε σε χρηματιστηριακές εργασίες συνεργαζόμενος με την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, ιταλικές και  ελβετικές τράπεζες όπως και άλλων χωρών.
Από το 1920 μέχρι το 1940 αναδεικνύεται ως φυσικός ηγέτης του Ελληνικού πληθυσμού του Νομού Αργυροκάστρου.

Το 1929, λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, φυλακίζεται στις φυλακές των Τιράνων.
Το 1933 για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων στο Αργυρόκαστρο ιδρύει την «Νέα Φιλική Εταιρεία», η οποία στέλνει υπόμνημα στην Κοινωνία των Εθνών. 
Συλλαμβάνεται και εκτοπίζεται στο Αλέσιο.

Στις 27 Οκτωβρίου 1940 συλλαμβάνεται  από τους Ιταλούς και φυλακίζεται
Στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στο Αργυρόκαστρο, βρίσκονταν κρατούμενος στις τοπικές φυλακές.

Μετά την συνθηκολόγηση και αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από την περιοχή τον Απρίλιο του 1941, έγινε ηγετικό μέλος της βορειοηπειρωτικής αντίστασης και έδρασε κατά των κατοχικών ιταλικών και αργότερα γερμανικών δυνάμεων, όπως και των αλβανικών αντιστασιακών οργανώσεων στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, με τη σύσταση του Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ).
Στις 17 Νοεμβρίου 1943, συνελήφθη από το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα, κατόπιν συνεννόησης και παροχής πληροφοριών από το ελληνικό Ε.Α.Μ.. 
Αφού βασανίστηκε για να αποκαλύψει πληροφορίες, την αυγή της επόμενης μέρας εκτελείται.
Η δολοφονία του  Βασίλη Σαχίνη ήταν μεγάλη εθνική απώλεια, γιατί αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.

Το πώς δολοφονήθηκε ο Βασίλης Σαχίνης υπάρχουν  πολλές εκδοχές για τις οποίες μίλησαν οι συγγενείς του από το γένος της μητέρας του.
Eίναι εξαιρετικά εντυπωσιακό το γεγονός που συνεργάτες του του είπαν πως ήταν στον κατάλογο για εκτέλεση και του προετοίμασαν τη φυγή για  την Ελλάδα. Αυτός όμως άκαμπτος και συνεπής για το έργο του τούς είπε: «Γάμος χωρίς κριάρι σφαχτό δε γίνεται»...

Ο Μπεντρί Σπαχίου, πρώην στέλεχος του Κ.Κ. Αλβανίας και συνεργάτης του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός θύμα της κόκκινης δικτατορίας, όντας στη φυλακή είπε σε δικό μας πολιτικό κρατούμενο, που δεν θέλει να του αναφέρουμε το όνομα, ότι «το Βασίλη Σαχίνη δεν τον σκοτώσαμε εμείς οι Αλβανοί κομμουνιστές, αλλά οι δικοί σας σε συνεργασία με τους Ελλαδίτες».

Έχουν περάσει 72 χρόνια από τότε και καμία δραστηριότητα δεν έχει γίνει προς τιμή του μεγάλου αυτού εθνομάρτυρα. Είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο ούτε καν μπορούσε να γίνει την περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως και μετά την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος έχουμε σιωπή ιχθύων. 

Το πιο θλιβερό είναι που σήμερα δεν ξέρουμε ούτε τον τάφο του, ο οποίος κάποτε ήταν στο νεκροταφείο της Δερβιτσάνης, όπου τον είχαν ενταφιάσει συγγενείς του από την οικογένεια της μητέρας του. 
Όταν ανακαινίστηκε το νεκροταφείο του χωριού, εκείνοι που τον υπολόγιζαν «εχθρό του λαού» όχι μόνον του χάλασαν τον τάφο, αλλά σκόρπισαν τα οστά του  ξανασκοτώνοντάς τον.
Είναι ιερό καθήκον να γίνουν όλες οι προσπάθειες από τα αρμόδια όργανα για να τιμηθεί η μνήμη αυτού του μεγάλου Εθνομάρτυρα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού όπως του αξίζει.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΣΑΧΙΝΗ!  ΑΘΑΝΑΤΟΣ!


Από το ιστολόγιο "ΤΟ ΟΡΑΜΑ", με πληροφορίες από το άρθρο του Σωκράτη Παπαδόπουλου "Βασίλειος Σαχίνης, ο Εθνομάρτυρας χωρίς τάφο(!;)" και από τη Βικιπαίδεια

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Συλλογή υπογραφών για την διάσωση της οικίας του Παύλου Μελά

111 έτη μετά την ηρωική θυσία του Παύλου Μελά, η οικία του στην Κηφισιά, συνεχίζει να παραμένει ερειπωμένη.

Συχνά πυκνά και για αρκετά χρόνια διάφοροι φορείς και σύλλογοι έχουν καταδείξει το θέμα αλλά δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι το οίκημα έχει χαρακτηρισθεί ως διατηρητέο από το υπουργείο Πολιτισμού. Και ενώ έγιναν αρχικά κάποιες εργασίες συντήρησης, αυτές σταμάτησαν εδώ και αρκετό καιρό.

Η κατάσταση πλέον είναι κρίσιμη και κανένας πια δεν μπορεί να εγγυηθεί για το πόσο καιρό θα αντέξει και δεν θα καταρρεύσει. 
Για αυτό όλοι μας πρέπει να κινηθούμε άμεσα,συντεταγμένα και δυναμικά ώστε να μπορέσουμε να πιέσουμε τους αρμοδίους, να προβούν στις ανάλογες ενέργειες για να διασωθεί η οικία.


Η παράσταση διαμαρτυρίας του συλλόγου μας (Ιερός Λόχος 2012) και κατοίκων της Κηφισιάς (με πρωτεργάτη τον συγγενή του Παύλου Μελά κ.Ιωάννη Μελά) έξω από την ερειπωμένη οικία του ήρωα Παύλου Μελά τον Οκτώβριο που μας πέρασε (25/10/2015) ήταν μόνο η αρχή στο αγώνα που ορκιστήκαμε ότι θα δώσουμε ώσπου να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα που είναι αφενός η διάσωση της οικίας και αφετέρου η λειτουργία του ως μουσείου Μακεδονικού Αγώνα που θα επιφέρει πολλαπλά οφέλη γενικότερα.


Στον αγώνα αυτό δεν είμαστε μόνοι μας! Μαζί μας είναι πληθώρα πατριωτικών και πολιτιστικών συλλόγων και φορέων που ο αριθμός τους κάθε μέρα αυξάνεται!

Πρώτο βήμα μας είναι η διαδικτυακή συλλογή υπογραφών που θα παρουσιάσουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού, στον Δήμο Κηφισιάς και σε κάθε αρμόδιο φορέα, για να δείξουμε πόσο σημαντικό είναι το θέμα για όλους μας!

Ζητάμε λοιπόν από εσάς να αναλάβετε ενεργό μέρος στον αγώνα που δίνουμε όλοι μας για την ευαισθητοποίηση των αρμοδίων και την διάσωση της οικίας του ήρωα Παύλου Μελά.


Υπόγραψε τώρα το παρόν αίτημα και διέδωσε το παντού!
ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ να σωθεί η οικία του Παύλου Μελά!

ΥΠΕΓΡΑΨΕ εδώ:
http://www.ipetitions.com/petition/test1-6


Πατριωτικοί Σύλλογοι και φορείς που συμμετέχουν στην προσπάθεια:

  • Ιερός Λόχος 2012 Έφεδροι και Φίλοι των Ειδικών Δυνάμεων
  • Πατριωτική Κίνηση Πολιτών Καβάλας
  • Δεσμοί Ελλήνων
  • Πατριωτική Κίνηση Θεσσαλονίκης
  • Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος "Ελληνοκρατείν"
  • Πατριωτική Ορθόδοξη Κίνηση Αλεξανδρούπολης
  • Αθλητικός Σύλλογος "Αρχάγγελος Μιχαήλ"
  • ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης
  • Εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος
  • Σύλλογος Ευζώνων Προεδρικής Φρουράς
  • Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914
  • και πληθώρα φιλικών ιστολογίων!
Για να υπογράψετε, συμπληρώστε στην δεξιά στήλη το Ονοματεπώνυμο και από κάτω το email σας.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Στην αντικατοχική πορεία της Αθήνας για την 32η επέτειο ίδρυσης του ψευδοκράτους στην Κύπρο ο ΕΣΒΗ 1914

Η σημαία του ΕΣΒΗ 1914 στο οίκημα του ΔΡΑΣΙΣ - ΚΕΣ λίγο πριν ξεκινήσει
η Αντικατοχική πορεία

Την Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015, κυπριακές φοιτητικές οργανώσεις πραγματοποίησαν τις καθιερωμένες αντικατοχικές πορείες για την επέτειο ίδρυσης του ψευδοκράτους στη βόρεια Κύπρο. 
Ο ΕΣΒΗ 1914 για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έδωσε το παρόν στην αντικατοχική πορεία της Αθήνας, με τα μέλη του να παρατάσσονται στο μπλοκ της ελληνόψυχης κυπριακής φοιτητικής οργάνωσης ΔΡΑΣΙΣ - ΚΕΣ.

Οι συννέλληνες από την μαρτυρική Κύπρο (Νότιο Ελλάδα) εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη τους για την παρουσία μας, φώναξαν κατά την διάρκεια της πορείας δύο φορές το σύνθημα "Βόρειος Ήπειρος γη ελληνική, θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη", όπως και το "Από την Κερύνεια ως την Κορυτσά οι Έλληνες παλεύουν για την λευτεριά", τονίζοντας και από την πλευρά τους τον κοινό αγώνα για τις σκλαβωμένες πατρίδες του Ελληνισμού. 


Δείτε τις φωτογραφίες



Τα μπλοκ παρατεταγμένα στην είσοδο της οδού Ρηγίλλης όπου είναι και η τούρκικη πρεσβεία

Μέλη του ΕΣΒΗ 1914 που συμμετείχαν στην πορεία

Η σημαία της Βορείου Ηπείρου ενώ η αντικατοχική πορεία ολοκληρώνεται
στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Καταγγέλλουμε την βεβήλωση της ελληνικής σημαίας στους Άγιους Σαράντα

Ο Εθνικός Σύλλογος "Βόρειος Ήπειρος 1914" καταγγέλλει την βεβήλωση της ελληνικής σημαίας η οποία ήταν αναρτημένη σε ιστό έξω από τα γραφεία της οργάνωσης "Ομόνοια" στους Άγιους Σαράντα.

Το γεγονός που έγινε αντιληπτό το πρωί της Δευτέρας 9 Νοεμβρίου 2015 αν και μας εξοργίζει δεν μας εκπλήσσει καθόλου. 
Η βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, δεν αποτελεί ένα "μεμονωμένο" ή "ατυχές" περιστατικό αλλά έρχεται να προστεθεί ως άλλη μία ενέργεια στην μακρά λίστα των προσβολών και των επιθέσεων που δέχεται διαρκώς ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός.

Η επαίσχυντη αυτή κίνηση δεν θεωρούμε ότι πραγματοποιήθηκε από "περιθωριακούς" κύκλους, αφού η αλβανική πολιτική ηγεσία με την ανθελληνική γραμμή που ακολουθεί ωθεί ολόκληρη την αλβανική κοινωνία σε ανάλογη συμπεριφορά.

Σκοπός όλων αυτών των πράξεων, που πρόσφατα καταγγείλαμε και διεθνώς, δεν είναι άλλος από τον πλήρη αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.
Όμως δεν θα τους περάσει!

Το Δ.Σ. 
του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914"


Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015 στις 6 μ.μ. στην ιστοσελίδα "Ελεύθερος Κόσμος" η πρώτη διαδικτυακή εκπομπή του ΕΣΒΗ 1914



Την Δευτέρα 9 Νοεμβρίου στις 6 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η πρώτη διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" μέσω της ιστοσελίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

"ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ" είναι ο τίτλος της εκπομπής που θα μεταδίδεται κάθε 
Δευτέρα από τις 6 το απόγευμα και για δύο ώρες από το διαδικτυακό ραδιόφωνο της διεύθυνσης www.elkosmos.gr.

Ο Σύλλογος μας δέχτηκε την ευγενική πρόταση των συντελεστών της ιστοσελίδας του Ελεύθερου Κόσμου να παρουσιάζει και να επιμελείται σε εβδομαδιαία βάση ένα πρόγραμμα που θα έχει ως κυρίαρχο θέμα το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα. 

Η πρεμιέρα της εκπομπής "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ" θα παρουσιαστεί υπό την σκιά δύο επετείων:
Η πρώτη είναι μία επέτειος θλιβερή, η 8η Νοεμβρίου 1941, ημέρα ίδρυσης του Κομουνιστικού Κόμματος Αλβανίας που τόσα δεινά προκάλεσε στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Η δεύτερη είναι  και μία επέτειος που γέννησε προσδοκίες για την επίλυση του εθνικού μας ζητήματος, η 9η Νοεμβρίου 1989, ημέρα της Πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

Στην πρώτη εκπομπή, η οποία θα είναι αφιερωμένη στους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου που μαρτύρησαν για την πίστη τους στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό κατά την διάρκεια του αθεϊστικού και ανθελληνικού κομουνιστικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα, κεντρικό πρόσωπο θα είναι ο επί σειρά ετών πολιτικός εξόριστος στην βόρειο Αλβανία κύριος Θωμάς Κουμπούλης, από το Δέλβινο.
Ακούστε την ζωντανή ιστορία για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015, ώρα 6 μ.μ. συντονιστείτε στην διαδικτυακή διεύθυνση http://www.elkosmos.gr και στην εκπομπή "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ"
    




Φωτορεπορτάζ από την εκδήλωση για την 103η επέτειο Απελευθέρωσης της Χιμάρας στο μνήμα του Αρχηγού Σπηρομήλιου


Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015 ώρα 5 μ.μ. Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών
Εκδήλωση τιμής για την 103η επέτειο Απελευθέρωσης της Χιμάρας 
κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο  (5 Νοεμβρίου 1912)
στο μνήμα του Αρχηγού Χιμάρας, Ταγματάρχη Χωροφυλακής Σπύρου Σπυρομήλιου



Πορεία από την είσοδο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών στο οικογενειακό μνήμα 
του Σπύρου Σπυρομήλιου


Ο πατήρ Παναγιώτης Γκέζος, με καταγωγή από την Χιμάρα, ψάλλει την επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των ψυχών του Σπύρου Σπυρομήλιου, των ηρωικώς πεσόντων και των αγωνιστών 
για την Απελευθέρωση της Χιμάρας