Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Απάντηση στην αλβανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!


Απίστευτο θράσος διακρίνει την καταγγελία της αλβανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας στην FIFA με την οποία εγκαλεί την ελληνική πλευρά για «εμφάνιση μίας γιγαντιαίας σημαίας» στο γήπεδο Καραϊσκάκη κατά τον αγώνα Ελλάδα - Μαυροβούνιο, στις 24 Μαρτίου, η οποία όπως υποστηρίζει, «προκαλεί ένα πνεύμα ανοιχτού μίσους»
Όπως σημειώνει η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της αλβανίας «αυτά τα επεισόδια δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο και παραβιάζουν τους κανόνες της FIFA» και ολοκληρώνει την καταγγελία της αναφέροντας ότι «οι αρμόδιες επιτροπές της FIFA θα πρέπει να πάρουν θέση σχετικά με αυτή την υπόθεση προώθησης εθνικισμού και δεν έχει καμία σχέση με το πνεύμα του Fair Play».

Αφορμή της ενόχλησης τόσο της αλβανικής ομοσπονδίας όσο και σύσσωμου του αλβανικού τύπου, είναι η ανάρτηση της μεγάλης σημαίας της Βορείου Ηπείρου από τον Σύλλογο μας κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του Ύμνου εις την Ελευθερία πριν την έναρξη της φιλικής αναμέτρησης, παραμονή της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου.

Προς όλες τις πλευρές επισημαίνουμε τα εξής:

1ον) Η σημαία που αναρτήθηκε είναι η σημαία της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου, η οποία αναγνωρίστηκε στις 17 Μαΐου 1914 με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την ίδια την Αλβανία, το οποίο δεν έχει καταργηθεί. Συνεπώς για ένα ιστορικό και τοπικό σύμβολο διεθνώς αναγνωρισμένο δεν έχει κανένας δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι «προκαλεί πνεύμα ανοιχτού μίσους».

2ον) Σύσσωμη η αλβανική κοινωνία (πολιτικοί, λαός, ΜΜΕ) πανηγύρισε έξαλα την εμφάνιση μεγάλης σημαίας με τον χάρτη της "μεγάλης αλβανίας" πάνω από το γήπεδο της Παρτιζάν Βελιγραδίου κατά τη διάρκεια του αγώνα Σερβία - Αλβανία στις 14 Οκτωβρίου 2014. 
Ο συγκεκριμένος χάρτης, τον οποίο οι αλβανοί ποδοσφαιριστές υπερασπίστηκαν με πάθος κατά τα επεισόδια που ακολούθησαν, περιείχε εδάφη της Ελλάδας, των Σκοπίων, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, ενώ την επομένη ο πρόεδρος της αλβανικής δημοκρατίας υποδέχτηκε μεγαλοπρεπώς τους διεθνείς της χώρας του στο προεδρικό μέγαρο.
Προφανώς για τους αλβανούς τα γεγονότα αυτά είχαν μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο και δεν παραβίαζαν τους κανόνες της FIFA...

3ον) Κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Αλβανία - Ελλάδα στα Τίρανα στις 4 Σεπτεμβρίου 2004, αλβανοί οπαδοί στις κερκίδες ανέμιζαν πανό που αναφέρονταν στην "τσαμουριά" και στις "ηνωμένες πολιτείες αλβανίας", ενώ ανέμιζαν και σημαίες του ψευδοκράτους στη βόρειο Κύπρο.
Για τους αλβανούς όμως αυτές οι εικόνες δεν αποτελούσε "υπόθεση προώθησης εθνικισμού"...

4ον) Πριν την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Σκεντερμπέου - ΑΠΟΕΛ στην Κορυτσά στις 13 Ιουλίου 2011 για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, από τα μεγάφωνα του γηπέδου ακούγονταν αλβανικά εθνικιστικά τραγούδια με αλυτρωτικές αναφορές εις βάρος της Ελλάδας και άλλων γειτονικών χωρών. Επίσης οπαδοί των γηπεδούχων ύψωσαν πλακάτ που έγραφε "η Κύπρος είναι τουρκική"!
Αλλά για την αλβανική πλευρά οι συγκεκριμένες κινήσεις ήταν στο πλαίσιο του πνεύματος του Fair Play...


Κατόπιν όλων αυτών συμπεραίνουμε ότι η αλβανική πλευρά ακολουθώντας όπως πάντα την τακτική «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας» έχει απύθμενη θρασύτητα και δεν δικαιούται να κάνει ενστάσεις περί «μίσους» και «πνεύματος fair play», αφού όπως λέει και μία σοφή ελληνική παροιμία «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».

Καλούμε παράλληλα την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τις αρμόδιες ελληνικές αρχές να μην υποχωρήσουν απέναντι στις ιταμές και αδικαιολόγητες αλβανικές προκλήσεις.


Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914
29 Μαρτίου 2016



παραθέτουμε τις φωτογραφίες προς ενίσχυση της μνήμης  







Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

25 Μαρτίου 1906: Η ίδρυση της Ηπειρωτικής Εταιρείας

Ο Αρχηγός της Ηπειρωτικής Εταιρείας
Σπύρος Σπυρομήλιος 
"Ορκίζομαι επί του ιερού ευαγγελίου, εις το όνομα της μίας και αδιαιρέτου και ομοουσίου Αγίας Τριάδος, ότι θέλω χύσει και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, προς απελευθέρωσιν της φιλτάτης μου πατρίδος Ηπείρου όταν διαταχθώ πρός τούτο, και ότι θέλω τηρήσει απόλυτον εχεμύθειαν περί του σκοπού και του έργου της εταιρείας, εν ή δε περιπτώσει φανώ επίορκος να υφίσταμαι τας συνεπείας του περί ποινών μυστικού άρθρου και να είμαι επικατάρατος".

(Ο όρκος των μελών της Ηπειρωτικής Εταιρείας) 


Οι Αλβανοί μετά την πτώση της Κρόγιας (Κρούγια) και την αναχώρηση του Καστριώτη από τα δρώμενα του 1450, υποτάσσονται στην τουρκική πλημμυρίδα που κατακλύζει την Χερσόνησο του Αίμου, διότι δεν έχουν την ηθική αντοχή των άλλων χριστιανικών λαών της χερσονήσου και το θρησκευτικό και φυλετικό αίσθημα τους είναι χαλαρότερο. Έτσι ασπάζονται μαζικά το Ισλάμ και συν τω χρόνω αποκτούν τουρκική συνείδηση και γίνονται πιστοί Μουσουλμάνοι και υπηρέτες της Οθωμανικής κατοχής, δεν σημειώνεται καμία εθνική αλβανική επανάσταση άξια λόγου.

Στη διάρκεια του Συνεδρίου του Βερολίνου το 1878, ἡ τουρκική διπλωματία – για να εξισορροπήσει τις ελληνικές διεκδικήσεις στην Ήπειρο- συγκροτεί το Συνέδριο της Πρισρένης, γέννημα του οποίου είναι ο «Αλβανικός Σύνδεσμος». Ἡ οργάνωση αυτή, με αρχηγό τον Αμπντούλ Βέη Φράσαρι, ζητά αυτονομία της Αλβανίας, η οποία εδαφικά ισχυρίζονται ότι περιλαμβάνει και την Ήπειρο μέχρι την Πρέβεζα. Παρόμοιες διεκδικήσεις όμως προβάλλουν και οι Ουνίτες Αλβανοί της Νοτίου Ιταλίας, με αρχηγό τον Τζιουζέπε Μπεράντο. Το τέχνασμα πετυχαίνει και η Ήπειρος παραμένει εκτός ορίων της Ελλάδος. Φυσικά όλα αυτὰ ξεχνιούνται από τους Μουσουλμάνους Αλβανούς την επόμενη του Συνεδρίου – και τον Σύνδεσμο και την Αυτονομία – και συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί στην τουρκική πατρίδα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους Χριστιανούς Αλβανιστές, οι εξέχοντες των οποίων έχουν σπουδάσει στην Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και συχνά έχουν τη χρηματική υποστήριξη των Ελληνικών κυβερνήσεων, για τον αντίθετο σκοπό βεβαίως. Αυτοί συμπράττουν με τους καταδιωκομένους από τους Τούρκους για διαφόρους λόγους Τουρκαλβανούς καὶ εγκαθιστούν τα κέντρα δράσης τους αρχικά στην Σόφια και μετά, στο Βουκουρέστι, στο Κάϊρο και στη Βοστώνη. Στη Σόφια, εγκατεστάθη ο Ιωάννης Βρεττὸς από το Ντουαράσι και συνεργαζόμενος με τὸν Ναΐμ Βέη Φράσαρη, θα τυπώσει πολλά βιβλία στην αλβανική γλώσσα, όπως επίσης
Και τον χάρτη της μεγάλης Αλβανίας, προς Νότον δε μέχρι την Ναύπακτο!

Αυτὲς οι προσπάθειες δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στην ιθύνουσα τάξη των Αλβανών, οι οποίοι έμειναν πιστοί στο «Ντοβλέτι», απολαμβάνοντας τα προνόμια που τους παραχωρούσαν οι Τούρκοι . Φυσικά, για τον αλβανικό λαό ούτε λόγος να γίνεται, διότι αυτὸς κυλιόταν στον βούρκο της αμάθειας.
Η κίνηση αυτή, είχε πενιχρά αποτελέσματα μόνον στους απόδημους Αλβανούς, οι περισσότεροι των οποίων ήσαν Χριστιανοί και μέχρι πρότινος αφοσιωμένοι στον Ελληνισμό.
Οι οικονομικοί τροφοδοσία της κινήσεως αυτής, γινόταν από διαφόρους εξέχοντες Αλβανούς, που εξαπατούσαν διάφορες κυβερνήσεις. Επί παραδείγματι, ο Ισμαήλ Κεμάλ ήταν ένας καλός έμπορος της «αλβανικής φιλίας». Την οποία άλλοτε πούλαγε στην Ελλάδα για 100.000 χρυσά φράγκα και με την ελληνική κυβέρνηση να του τυπώνει δωρεάν το Αλβανικό Λεξικό και άλλα έντυπα που τελικά οδηγούσαν σε εχθρότητα προς την Ελλάδα, άλλοτε πούλαγε στην Ιταλία για 400 000 χρυσά φράγκα.
Ο ίδιος, τελικώς αποβιβάσθηκε με τα χρήματα του, από αυστριακό αντιτορπιλικό στον Αυλώνα τον Νοέμβριο του 1912 και ανακήρυξε την Αλβανική αυτονομία, για να προλάβει την προέλευση του Ελληνικού Στρατού.
Μόνο όταν φάνηκε καθαρά η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η απώλεια των προνομίων των Αλβανών μπέηδων, τότε ο τούρκο-αλβανικός κόσμος άρχισε να κινείται προς την ιδέα της Αυτονομίας.

Μετὰ την οικτρή ήττα των Ιταλών στην Άδουα το 1895, έσβησε προσωρινά το όνειρο του ιταλικού αποικιακού κράτους στην Αφρική. Τότε, η ιταλική ηγεσία στράφηκε προς Ανατολάς και υποστήριξε το Αλβανικό Ζήτημα για να δημιουργήσει ένα κράτος δορυφόρο στα Βαλκάνια.
Ἡ Αλβανία –κατά τους Ιταλούς-έφθανε μέχρι την Πρέβεζα και η Ήπειρος άρχισε να εμφανίζεται με την ονομασία «Ρας ντε Αλμπάνια». Την περίοδο αυτή έγιναν πολλές επενδύσεις στην Ήπειρο. Η αντίδραση της Ελλάδος σε όλο αυτό ήταν η παντελής απουσία και σιγή.
Αλλά και η Ρουμανία επιβουλευόταν την Ήπειρο. Η ρουμανική επιβουλή βρήκε ένθερμο εκφραστή στο πρόσωπο του αρνησιπάτριδος δημοδιδασκάλου Απόστολου Μαργαρίτη. Παρά τον πακτωλό χρημάτων όμως, η όλη προσπάθεια απέφερε πενιχρά αποτελέσματα και κατέστη απλώς μία κερδοσκοπική επιχείρηση για τους εμπλεκομένους.

Η ίδρυση - πέραν των άλλων – ρουμανικού προξενείου στα Ιωάννινα, οδήγησε στην δημιουργία μυστικής ελληνικής οργανώσεως υπό τον ιεροκήρυκα Παπακώστα Θωμαΐδη. Αρχικά μέλη ήταν οι γιατροί Δημήτριος Βλαχλίδης και Αριστείδης Χρηστίδης και οι δικηγόροι Αλεξανδρος Λιβαδέας και Περικλής Γεωργίτσης. Αυτὴ η οργάνωση συνέλαβε να αντιστρατευθεί στη ρουμανική προπαγάνδα, αλλά καὶ να αφυπνίσει τον Ηπειρωτικό λαό για τα περαιτέρω.
Ἡ οργάνωση προκειμένου να ανακόψει τις εντεινόμενες ρουμανικές προσπάθειες, αποφάσισε και σκότωσε τον προδότη Κωσταντίνο Σάμπα, δάσκαλο της Ρουμανικής Σχολής των Ιωαννίνων. Δυστυχώς, ο νεαρός εκτελεστής Βαγγέλης Μπάμπουρης, που φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, δεν κράτησε το στόμα του κλειστό και διέδωσε γεγονότα και ονόματα. Αυτό οδήγησε στην κατάργηση της ολιγομελούς οργανώσεως των Ιωαννίνων, αναγκάζοντας τα περισσότερα μέλη της να βγουν στην παρανομία και να καταταχθούν σε διάφορα αντάρτικα σώματα.

Το Φθινόπωρο του 1906, αποσπάστηκε στο Προξενείο των Ιωαννίνων, ο υπολοχαγός Κωνσταντίνος Τσιριγώτης, ως «γραφέας». Η αποστολή στην πραγματικότητα ήταν καθαρά επιτελική, με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών και την επαλήθευση των χαρτών της Ηπείρου. Την αποστολή αυτή έφερε σε πέρας επιτυχώς, με την συνδρομή της προαναφερθείσης οργανώσεως και της Ηπειρωτικής Εταιρείας, η οποία είχε συσταθεί λίγους μήνες νωρίτερα.

ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Ενώ ο Ηπειρωτικός λαός εδονείτο από αισθήματα φιλοπατρίας, δύο πλευρές αντιμάχοντο για να πετύχουν τον αντίθετο σκοπό. Από την μια οι κοτσαμπάσηδες και οι κάθε λογής βολεμένοι στο τουρκικό καθεστώς που δεν ήθελαν αλλαγή της καταστάσεως και από την άλλη οι Έλληνες πατριώτες –εθνικιστές που ποθούσαν την απελευθέρωση της Ηπείρου. Έναντι της καταστροφολογίας των πρώτων, υπερίσχυσαν οι δεύτεροι κι έτσι την 25η Μαρτίου 1906 ιδρύθηκε στην Αθήνα η Ηπειρωτική Εταιρεία. Αρχηγός ήταν ο Υπομοίραρχος Χωροφυλακής Σπύρος Σπυρομήλιος και μέλη εξέχοντες Ηπειρώτες, οι πλείστοι των οποίων αξιωματικοί. 

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Η σημαία της Βορείου Ηπείρου στον αγώνα Ελλάδα - Μαυροβούνιο (Βίντεο και φωτογραφίες)


Αν και η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο προσπαθεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, δυστυχώς η παρουσία φιλάθλων στον αγώνα με το Μαυροβούνιο στο γήπεδο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" το βράδυ της Πέμπτης 24 Μαρτίου ήταν απογοητευτική. 

Όμως μέλη του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" παραβρέθηκαν στη φιλική αναμέτρηση, παραμονή της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου, δίνοντας ένα ξεχωριστό εθνικό χρώμα στις κερκίδες του Καραϊσκάκη, με τη μεγάλη σημαία της Βορείου Ηπείρου που ξεδίπλωσαν κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης των εθνικών ύμνων. 

Η σημαία μας απαθανατίστηκε τόσο κατά την τηλεοπτική μετάδοση από τον ΟΤΕ TV όσο και από τον φωτορεπόρτερ με την παρακάτω φωτογραφία που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα sport24.gr.



Τζαβέλλας, Μήτρογλου και Φορτούνης κατά την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου με φόντο τη σημαία της Βορείου Ηπείρου.


Οι παρακάτω φωτογραφίες από την ιστοσελίδα onsports.gr




Οι παίκτες της Εθνικής Μαυροβουνίου με φόντο τη σημαία της Βορείου Ηπείρου


Άποψη της σημαίας μας στις κερκίδες του γηπέδου Γεώργιος Καραϊσκάκης 


 Μήτρογλου, Φορτούνης με φόντο τη σημαία της Β. Ηπείρου



Η εντεκάδα της εθνικής μας ψέλνει τον Ύμνο στην Ελευθερία. 
Πίσω τους διακρίνεται η μεγάλη σημαία της Β. Ηπείρου. 






Βίντεο με στιγμιότυπα από τον φιλικό αγώνα Ελλάδα - Μαυροβούνιο. 
Η σημαία της Βορείου Ηπείρου διακρίνεται στα διαστήματα 0:43 - 0:49  και  1:11 - 1:12

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Μήνυμα ΕΣΒΗ 1914 για την 25η Μαρτίου: 195 χρόνια μετά περιμένουμε ακόμα την Εθνική Παλιγγενεσία


Ο όπου γης Ελληνισμός γιορτάζει σήμερα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τα 195 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η οποία οδήγησε στην αποτίναξη του τεσσάρων αιώνων οθωμανικού ζυγού για ένα όμως τμήμα των εδαφών του Ελληνικού Έθνους. 

Στον ξεσηκωμό του Γένους πολέμησαν και Ηπειρώτες, όπως ο Σπύρος Μήλιος από τη Χιμάρα, ο Κώστας Λαγουμιτζής από το Τεπελένι, o Σταύρος Βασιλείου από τη Δρόπολη, ο Σταύρος Κόντος από το Δέλβινο, ο Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης και πολλοί άλλοι, των οποίων όμως οι ιδιαίτερες πατρίδες τους παραμένουν έως και σήμερα εκτός της επικράτειας του Ελληνικού κράτους.

Μην λησμονούμε ότι ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας Ιωάννης Καποδίστριας έθετε το 1828 τα όρια του Ελληνικού Έθνους και τις ανάλογες διεκδικήσεις στις εκβολές του ποταμού Αωού. Συνεπώς ο Αγώνας των Επαναστατών του 1821 δεν έχει ολοκληρωθεί.

Δυστυχώς όμως υψηλοί πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες των Αθηνών στα μηνύματα τους για την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας επιμένουν ακόμα να απευθύνονται στον Ελληνισμό της βορείου Ηπείρου ως τμήμα του "απόδημου Ελληνισμού" ή των "Ελλήνων της διασποράς"!

Άλλωστε στις πρόσφατες συναντήσεις του αλβανού υπουργού εξωτερικών με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο και τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά, είδαμε πάλι τα γνωστά και χιλιοειπωμένα περί "γέφυρας φιλίας", όσον αφορά την Εθνική Ελληνική Μειονότητα όπως "πολιτικώς ορθά" αποκαλούν τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, εξομοιώνοντας μας με τους αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα.

Παράλληλα με αφορμή τη δίωξη που υφίσταται από την αλβανική δικαιοσύνη Βορειοηπειρώτης πρώην Υπουργός της Αλβανίας, σε συνδυασμό με την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, αφιερώνουμε σε όσους ομοεθνείς μας κάθονται σε αλβανικές καρέκλες εξουσίες ένα απόσπασμα από τον Θούριο του Ρήγα Βελεστινλή:

"Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν’ να ιδείς.
"



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!  
ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΥΤΡΩΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! 




25 Μαρτίου 2016

ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ 1914

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

21 Μαρτίου 1956: Μνήμη Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου

Ο Σπυρίδων Βλάχος υπήρξε ηγετική μορφή του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914, ως Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης και ως Υπουργός Παιδείας και Εκκλησιαστικών της προσωρινής κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου. 
Ήταν όμως μπροστάρης και σε όλους τους Εθνικούς Αγώνες.


Γεννήθηκε τo 1873 στη Χηλή της Βιθυνίας (Μικρά Ασία). Η οικογένειά του καταγόταν από τη Ρουψιά του Πωγωνίου Ιωαννίνων. Σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το 1895 εισήλθε στη Θεολογική Σχολή Χάλκης, από την οποία απεφοίτησε το 1899. 

Χειροτονήθηκε διάκονος και διορίσθηκε θεολόγος καθηγητής και ιεροκήρυκας στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, ενώ αργότερα υπηρέτησε ως αρχιερατικός επίτροπος Καβάλας. Εκεί οργάνωσε την περιοχή και αναμίχθηκε στην κίνηση του Μακεδονικού Αγώνα που μόλις άρχιζε. 
Στην Καβάλα συνεργάσθηκε με τον Ίωνα Δραγούμη και δύο άλλους διπλωμάτες που η Ελλάδα είχε στείλει για να οργανώσουν την αντίδραση στους Βούλγαρους κομιτατζήδες, τον Ευθύμιο Κανελλόπουλο και τον Νικόλαο Μαυρουδή. 

Τον Αύγουστο 1906 ο Σπυρίδων χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης και στάλθηκε στην Ήπειρο για να αναλάβει την εθνικοθρησκευτική του αποστολή. Εκεί, στη Βελλά, δίπλα από το Καλπάκι, ίδρυσε το 1911 το ομώνυμο ιεροδιδασκαλείο. Ταυτόχρονα συνέβαλε στην ίδρυση στην Αθήνα της «Ηπειρωτικής Εταιρείας», η οποία θα προετοίμαζε την απελευθέρωση της Ηπείρου από τον οθωμανικό ζυγό. 

Κατά τον απελευθερωτικό πόλεμο 1912-13 έδρασε εθνικά στην Κόνιτσα, όπου συνελήφθη από τον στρατηγό Τζαβίτ πασά, ο οποίος τον παρέπεμψε στο στρατοδικείο. Ο Σπυρίδων καταδικάσθηκε σε θάνατο για τη δράση του και η εκτέλεσή του απετράπη μόνον ύστερα από προσωπικό ενδιαφέρον του τότε Διαδόχου Κωνσταντίνου, ο οποίος ήταν Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού, προς τον διοικητή της Ηπείρου Εσάτ Πασά. 

Ο Σπυρίδων, μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου, κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως συνοδικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 


Όμως με την απόδοση του βόρειου τμήματος της Ηπείρου στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος τον Δεκέμβριο του 1913, έγνοια του έγινε ο βασανισμένος Ελληνισμός της περιοχής εκείνης. 
Ο φλογερός Ιεράρχης δημιουργεί, με άλλους διαπρεπείς άνδρες, το κίνημα της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου, θέτοντας έτσι τα στερεά θεμέλια της διεκδίκησης των απαράγραπτων δικαίων του υπόδουλου τούτου τμήματος της Πατρίδας.
Ο Ηπειρώτης πολιτικός Γεώργιος Ζωγράφος, μαζί με τον Μητροπολίτη Σπυρίδωνα , κηρύσσει την Αυτονομία της Β. Ηπείρου και υψώνει στο Αργυρόκαστρο στις 17 Φεβρουαρίου 1914 τη σημαία της Αυτονομίας και συγκροτείται προσωρινή Κυβέρνηση.
Ο Σπυρίδων ορίζεται Υπουργός Παιδείας και Εκκλησιαστικών της κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου. 
Ο Σπυρίδων Βλάχος είναι η ψυχή αυτών των γεγονότων. Οργανώνεται στρατός που νίκησε τους Αλβανούς βόρεια του Αργυρόκαστρου. Ελευθερώνονται οι πόλεις της Β. Ηπείρου από τους Τουρκαλβανούς και αναπνέουν και πάλι τον αέρα της ελευθερίας. Ακούραστος περιέρχεται την Β. Ήπειρο και υψώνει τη σημαία της Αυτονομίας σε κάθε χωριό και πόλη σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος, που δέχτηκε την παραχώρηση της Β. Ηπείρου στους Αλβανούς έναντι της παραχώρησης στην Ελλάδα μερικών νήσων του Αιγαίου.
Στις 17 Μαΐου 1914 υπογράφεται το πρωτόκολλο της Κέρκυρας με το οποίο αναγνωρίζεται διεθνώς και από αυτούς τους Αλβανούς η Ελληνικότητα της Β. Ηπείρου και η αυτονομία της, υπό σκιώδη Αλβανική επικυριαρχία. Η χαρά και η συγκίνηση του Δεσπότη είναι απερίγραπτη. Βλέπει τους αγώνες του και αυτούς των συμπατριωτών του να στέφονται με επιτυχία. Ζει τη χαρά των βόρειων Ηπειρωτών που απαλλάσσονται από την κυριαρχία των Αλβανών και ξαναγίνονται ελεύθεροι Έλληνες. Το 1915, παράλληλα με τις εκλογές στην Ελλάδα, γίνονται εκλογές και στη Β. Ήπειρο. Εκλέγονται 15 βουλευτές που εισήλθαν στη Βουλή των Ελλήνων, όπου έγιναν ενθουσιωδώς δεχτοί από την Ελληνική Αντιπροσωπεία. Τούτο ήταν η τελείωση της χαράς του Δεσπότη και το επιστέγασμα της νίκης των Βορειοηπειρωτών.
Το 1916 μετετέθη στη Μητρόπολη των Ιωαννίνων, όπου πιο έντονα συνεχίζει το θρησκευτικό του έργο, παράλληλα με την συνεχή προσφορά του στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό.
Στις 29 Ιουλίου 1919 γίνεται η Συμφωνία Βενιζέλου - Τιτόνι (Υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας), με την οποία η Β. Ήπειρος παραχωρείται στην Ελλάδα.
Η Ιταλία αμέσως με την αλλαγή του Υπουργού Εξωτερικών καταγγέλλει τη Συμφωνία αυτή και καταφέρνει να επαναφέρει το Σύμφωνο της Φλωρεντίας του 1913 και έτσι ορίζεται Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου για τη χάραξη των συνόρων Ελλάδας και Αλβανίας, πράγμα που έφερε τον διαχωρισμό της Ηπείρου σε Βόρειο και Νότιο.
Ο Δεσπότης Σπυρίδων γίνεται περίλυπος μέχρι θανάτου. Αποσύρεται στη Μητρόπολή του και παρακαλεί τον Κύριο των Δυνάμεων να προστατεύει τον Ελληνισμό της Β. Ηπείρου. Παράλληλα κάνει ο,τι μπορεί για την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του.
Κατά τον ένδοξο πόλεμο των Ελλήνων κατά των Ιταλών το 1940-41, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Αγώνα και με τη μεγάλη προσφορά του ελευθερώνεται ξανά η Β. Ήπειρος από τον Ελληνικό Στρατό. Στις 9 Δεκεμβρίου 1940 μεταβαίνει στο Αργυρόκαστρο, μία μέρα μετά την απελευθέρωση τη πόλης από τον Ελληνικό Στρατό όπου συμμετέχει στη Δοξολογία με τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης.  
Μετά τη Γερμανική εισβολή πάλι ο μεγάλος Δεσπότης βρίσκεται κοντά στο ποίμνιό του και του προσφέρει κάθε βοήθεια, πνευματική και υλική.
Το 1949, λόγω του αδιαμφισβήτητου κύρους του και της αξιόλογης πείρας που απέκτησε από μια ολόκληρη ζωή προσφοράς στον Χριστό και την Ελλάδα, εκλέγεται επάξια από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.
Από τη νέα αυτή έπαλξη ανέπτυξε για μια επταετία υπεράνθρωπη δραστηριότητα. Συμμετείχε ενεργά σε κάθε εκδήλωση και ενέργεια του Έθνους. Στο πρόσωπό του και στον αγώνα του ετιμάτο ολόκληρη η Εκκλησία της Ελλάδος. Παρών στον επαναπατρισμό των συμμοριτοπλήκτων και στην επιστροφή των παιδιών του παιδομαζώματος.
Παρών στην ανοικοδόμηση των καταστραφέντων ναών κατά το συμμοριτοπόλεμο και στην ανοικοδόμηση των σεισμοπλήκτων Νήσων. Ιδρύει τυπογραφείο και θεολογικό οικοτροφείο στην Αποστολική Διακονία στην Αθήνα.
Παρών στον Αγώνα των Κυπρίων για ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Από τη θέση του Προέδρου της Επιτροπής Αυτοδιαθέσεως Κύπρου ενεργοποιεί όλες του τις δυνάμεις και κάνει ό,τι του είναι δυνατό, για να πετύχει η Αγωνιζόμενη Κύπρος τον ιερό σκοπό της.
Στις 20 Αυγούστου 1954, ημέρα της κατάθεσης της προσφυγής της Ελληνικής Κυβέρνησης για το Κυπριακό ενώπιον του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, καλεί τον Ελληνικό Λαό στην Πλατεία Συντάγματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες ακούνε το λόγο του Αρχιεπισκόπου.
«Ο αγών διά την Κύπρον είναι αγών Πανελλήνιος. Είναι αγών ιερός».
«Χώρος ελληνικός υπήρξε πάντοτε εις την ιστορίαν η Κύπρος και λαός Ελληνικός κατώκει και κατοικεί την μεγαλόνησον».
«Η Εκκλησία της Ελλάδος, ήτις κατά μακραίων παράδοσιν αυτής συμμετέσχεν εις πάσας τας περιπετείας του Έθνους, επρωτοστάτησεν απ’ αρχής και εις τον εθνικόν τούτον αγώνα».
«Εμμείνατε, αδελφοί Κύπριοι, σταθερώς και αμετακινήτως, υπερασπίζοντες τας εθνικάς επάλξεις. Η εμμονή σας και η έντασις του αγώνος θα διδάξη τους κυριάρχους, ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την Κύπρον, όπως εγκατέλειψαν ήδη και άλλους τόπους».
«Αδελφοί Κύπριοι, η ελευθερία δεν παρέχεται και δεν χαρίζεται εις τους υποδούλους λαούς, κατακτάται και παίρνεται δια των θυσιών τους».
«Διότι το πανελλήνιον αίτημα δια την Ένωσιν της Κύπρου μετά της Ελλάδος, εν πάση περιπτώσει και παρά πάσαν αντίδρασιν, θα εκπληρωθεί».
Απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό Λαό, είπε:
«Πρέπει να έχης την ευκαιρίαν να δείξης, ότι η Ένωσις της Κύπρου, όχι μόνον αποτελεί διακαή πόθον σου, αλλά, εφ’ όσον δεν εκπληρούται, είναι και ο βαθύτατος πόνος σου και το πλέον επίμονον και επιτακτικόν αίτημά σου».
Η Κυπριακή Πρεσβεία του Δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου, τον Ιούλιο του 1950 βρίσκεται στην Αθήνα.
Την υποδέχεται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδωνας με ιερή συγκίνηση στο κέντρο του ελευθέρου Ελληνισμού.
Δηλώνει στον Πρόεδρο της Πρεσβείας, Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό, ότι, αν το επίσημο κράτος σιγήσει στην υποστήριξη του ιερού αγώνα της Κυπριακής Πρεσβείας, ουδεμία δύναμη θα μπορέσει να συγκρατήσει τη φωνή του Πανελληνίου, με την Εκκλησία επίκεφαλής, που θα ακουστεί στα πέρατα του κόσμου.
Οι εφημερίδες ενθουσιωδώς υποδέχονται την Κυπριακή Πρεσβεία και προβάλλουν κάθε εκδήλωσή της.
Η Πανελλήνια Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου διοργάνωσε την 21 Ιουλίου 1950 συλλαλητήριο στο καλλιμάρμαρο Στάδιο των Αθηνών. Παρόντες και όλοι οι ιερείς των Αθηνών. Στη μέση του Σταδίου υπήρχε το περίγραμμα της Κύπρου, στο κέντρο του οποίου στήθηκε το βήμα, απ’ όπου ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων μίλησε, απευθυνόμενος προς τις χιλιάδες του λαού και προς το επίσημο κράτος, όπως και προς κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
Με στεντόρεια φωνή συγκίνησε τους πάντες και έκανε το κυπριακό αίτημα πανελλήνιο, ενθουσίασε και χαροποίησε την Κυπριακή Πρεσβεία και με τις ευχές και τις ευλογίες του την κατευόδωσε στον προορισμό της για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων διακονούσε πιστά την Εκκλησία του Χριστού και πρωτοστατούσε σε κάθε μεγάλο εθνικό θέμα. Ακολούθησε πιστά το του Κυρίου «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτου τίθησιν υπέρ των προβάτων».
Πλήρως ικανοποιημένος ότι εκτελούσε στο ακέραιο το καθήκον απέναντι στην Ελληνική Εκκλησία και με την άνθιση της Επανάστασης στην Κύπρο, που ήταν ο μεγάλος του καημός, απεδήμησε προς Κύριον την 21 Μαρτίου 1956.
Ο θάνατος του μακαριστού Σπυρίδωνα λύπησε βαθιά όχι μόνο την Εκκλησία αλλά και το Έθνος ολόκληρο, γιατί υπήρξε ηρωικός και ακατάβλητος πρωταγωνιστής στους δύσκολους καιρούς.
Με το άκουσμα του θανάτου του συνήλθε εκτάκτως η Ιερά Σύνοδος, όπου μίλησαν Δεσποτάδες για τον Μεγάλο Νεκρό και διαγωνίζονταν ποιος θα πει καλύτερα λογια και μεγαλύτερους επαίνους.
Ελέχθησαν πολλά για τον Σπυρίδωνα, αδύναμα όμως να πλησιάσουν τα έργα, Θρησκευτικά, Εθνικά και Κοινωνικά του ενός και μόνου, που θα ‘ναι δύσκολο να παρουσιαστεί ξανά όμοιός του.
Πέρασε και ο Αυλάρχης του Βασιλιά, για να υποβάλει τα συλλυπητήρια της Βασιλικής Οικογένειας.
Υπέβαλαν τα συλλυπητήρια Υπουργοί και Αξιωματούχοι του Κράτους.
Αποφασίστηκε η ταφή να γίνει το Σάββατο, 24 Μαρτίου, και στη συνέχεια ο νεκρός μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα.
Κατά χιλιάδες ο κόσμος περίλυπος πλησίαζε και προσκυνούσε τον μεγάλο νεκρό.
Ήταν ο δικός του, ο μπροστάρης του, ο Αρχιεπίσκοπός του.
Η κηδεία του έγινε την 24 Μαρτίου.
Παρών ο Βασιλεύς των Ελλήνων και όλοι οι επίσημοι του Κράτους και αμέτρητο πλήθος λαού.
Στον αείμνηστο Σπυρίδωνα αποδόθηκαν τιμές Πρωθυπουργού εν ενεργεία. Ο Δήμος Αθηναίων, τιμής ένεκεν, παρεχώρησε δωρεάν χώρο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 
Πάνω στον τάφο οι Ηπειρώτες έρριψαν χώμα Ηπειρώτικο, για να θυμίζει τους μεγάλους αγώνες, Εθνικούς και Θρησκευτικούς που έκανε γι’ αυτούς ο Μεγάλος Δεσπότης, ο Σπυρίδωνας Βλάχος.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Πηγές : 
- Άρθρο Ρένου Κυριακίδη «Ενατενίσεις», Περιοδική Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας, Τεύχος 10ο, Ιανουάριος – Απρίλιος 2010 
- diakonima.gr 


Η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου στο Αργυρόκαστρο στις 17 Φεβρουαρίου 1914. Ο Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων Βλάχος διακρίνεται δεξιά με τα αρχιερατικά άμφια.



Το μνήμα του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Παρέμβαση ΕΣΒΗ 1914 σε επετειακή εκδήλωση για τους άταφους Πεσόντες του Βορειοηπειρωτικού Έπους 1940 - ΄41

Το μέλος του προεδρείου του ΕΣΒΗ 1914
Λευτέρης Πρίφτης
στο βήμα της εκδήλωσης
ΕΝΩΣΗ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 - 41

ΑΘΗΝΑ, 09.03.2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με άταφους τους ήρωες 1940 - 41 δεν έχει θέση  η Αλβανία στην Ευρωπαϊκή 'Ένωση

    - Να ζητηθεί από την Κυβέρνηση και όλες τις πολιτικές δυνάμεις να  θέσουν ως προϋπόθεση για την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη μεγάλη ανθρωπιστική και εθνική εκκρεμότητα με τους 7976  πεσόντες στα πεδία των μαχών της Βορείου Ηπείρου κατά το Έπος 1940 – 41, που σχεδόν στο σύνολό τους παραμένουν άταφοι ή προσωρινά θαμμένοι  επί 75 χρόνια. 

    - Να ζητηθεί από τους Έλληνες πολίτες -εάν δεν ανταποκριθούν οι θεσμικοί παράγοντες- να συστρατευθούν  με κάθε πρόσφορο μέσο στην προσπάθεια της Ένωσης για να τεθεί τέλος στην απάνθρωπη αυτή κατάσταση και να διαμηνύσουν προς κάθε κατεύθυνση, ότι με άταφους τους πεσόντες δεν πρόκειται να ενταχθεί η Αλβανία στην Ε.Ε.

v  - Να εξεταστεί το ενδεχόμενο προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την επίκληση του μη σεβασμού και της μη τήρησης των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων,  όπως ορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο και την Οικουμενική Διακήρυξη  του Ο.Η.Ε.

Αυτές οι προτάσεις έγιναν δεκτές μετά από εισήγηση του Γ. Σούρλα Επίτιμου Πρόεδρο της Ένωσης, ο οποίος μαζί με τον Πρόεδρο Αρ. Μπουλούκο, ενημέρωσαν τους παρευρισκόμενους για τις ενέργειες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, τα προβλήματα που έχουν ανακύψει από την στάση της αλβανικής πλευράς και την αδράνεια της ελληνικής αλλά και τις προοπτικές που διαγράφονται.

Στην επετειακή εκδήλωση που οργάνωσε η Ένωση Συγγενών Πεσόντων για την  9η Μαρτίου 1941, ημέρα κατά την οποία άρχισε η εαρινή επίθεση των Ιταλών ομιλητές ήταν  Δημήτριος Σκαρβέλλης Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος, Αντιστράτηγος ε.α. Αναφέρθηκαν στην ηρωική αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων στο απόρθητο Ύψωμα 731, γεγονότα που έκριναν την νικηφόρα έκβαση του ελληνοϊταλικού πολέμου στο Ύψωμα, που βαφτίστηκε οι «Θερμοπύλες που δεν έπεσαν», όπου ο Μουσολίνι παρακολουθούσε προσωπικά τη συντριβή των Ιταλικών Δυνάμεων.

Ο Επίτιμος Πρόεδρος                                                            Ο Πρόεδρος 

 Γεώργιος Σούρλας                                                               Αρ. Σούρλας    


Σημείωση ΕΣΒΗ 1914: Το παρόν στην εκδήλωση έδωσε και ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914. Στις παρεμβάσεις που ακολούθησαν τις ομιλίες, μεταξύ άλλων πήρε το λόγο το μέλος της προεδρικής τριανδρίας του Συλλόγου κ. Ελευθέριος Πρίφτης, αναφέροντας τρία στοιχεία:

1ον) Στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο ΕΣΒΗ 1914 στις 26/10/2014 στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα "Το Έπος της Βορείου Ηπείρου 1940 - 1941", ο Αντιστράτηγος ε.α. Σταύρος Δερματάς αποκάλυψε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ότι οι Ιταλοί περισυνέλεξαν σωρούς πολλών Ελλήνων πεσόντων στρατιωτών, τις οποίες και μετέφεραν στην Ιταλία, προκειμένου να συμπληρώσουν τον αριθμό των δικών τους νεκρών! Πολλούς από τους δικούς της πεσόντες η ιταλική πλευρά δεν μπόρεσε να τους βρει και για να καλυφθεί το κενό πήραν στη θέση τους μεγάλο αριθμό σωρών Ελλήνων Ηρώων, από τα πρόχειρα ελληνικά στρατιωτικά νεκροταφεία που είχαν κάνει οι ίδιοι οι Ιταλοί κυρίως στην περιοχή της Κλεισούρας. 
Συνεπώς πολλοί από τους Έλληνες πεσόντες εφόσον δεν βρεθούν ποτέ στα άγια χώματα της Βορείου Ηπείρου, μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν στην Ιταλία!

2ον) Για να μπει η Αλβανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα πρέπει να έχει διαφορές με κάποιο άλλο κράτος - μέλος. Εκτός από το ζήτημα το Άταφων Ηρώων του 1940 - ΄41, η Αλβανία βρίσκεται ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ελλάδα, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει υπογραφεί Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών. Άρση του εμπολέμου δεν έχει γίνει επίσημα και όποια άλλη συμφωνία έχει γίνει ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία απλούστατα είναι παράνομη.


3ον) Εκτός από τους 7.976 Έλληνες πεσόντες, στη Βόρειο Ήπειρο περιμένουν την δικαίωση και άλλοι 400.000 ζωντανοί. Είναι οι Έλληνες της αλύτρωτης αυτής περιοχής... 

Από τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας, ο Βουλευτής Λακωνίας της Νέας Δημοκρατίας Αθανάσιος Δαβάκης δεσμεύτηκε να μεταφέρει το ζήτημα στην Επιτροπή Αμύνης και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής. Θα παρακολουθούμε αν μείνει στα λόγια ή αν προχωρήσει σε πράξεις.

Ιδιαίτερα θετική εντύπωση έκανε το γεγονός ότι όλοι όσοι πήραν το λόγο, είτε οι κεντρικοί ομιλητές είτε όσοι έκαναν παρεμβάσεις, αναφέρονταν σε "Έπος της Βορείου Ηπείρου", "Βουνά της "Βορείου Ηπείρου" και "Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο" και όχι σε άλλους πολιτικό - γεωγραφικούς όρους που λανθασμένα έχουν επικρατήσει. Προφανώς κάτι αλλάζει... 

Από την πλευρά του ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 θα είναι στο πλευρό της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων Έπους 1940 - ΄41, υπέρ της δικαίωσης του δίκαιου αιτήματος της, προκειμένου οι Ήρωες του Βορειοηπειρωτικού Έπους να βρουν επιτέλους την ανάπαυση που τους αξίζει.




Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

9 - 21 Μαρτίου 1941: Η εαρινή επίθεση των Ιταλών στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο

Ήταν η τρίτη και τελευταία φάση του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, που είχε ξεκινήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940 με την ιταλική εισβολή στα ελληνοαλβανικά σύνορα (πρώτη φάση). Από τις 14 Νοεμβρίου ο ελληνικός στρατός είχε περάσει στην αντεπίθεση και στα τέλη του 1940 είχε καταλάβει σχεδόν όλη τη Βόρειο Ήπειρο (δεύτερη φάση).
Με την κατάληψη της Κλεισούρας (10 Ιανουαρίου 1941) το μέτωπο σταθεροποιήθηκε όλο το χειμώνα σε μια γραμμή που ξεκινούσε από το Πόγραδετς στη λίμνη Αχρίδα και κατέληγε στο Ιόνιο Πέλαγος στα βόρεια της Χειμάρρας. Ο Μουσολίνι, που είχε ξεκινήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940 για ένα «στρατιωτικό πικ-νικ» στην Ελλάδα, αντιμετώπιζε τη χλεύη των συμμάχων του Γερμανών και τη διακύβευση του κύρους του φασισμού.
Χρειαζόταν επειγόντως την αναστροφή της κατάστασης με μια στρατιωτική επιτυχία. Κατ' αρχάς φόρτωσε την αποτυχία στον επικεφαλής των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία στρατηγό Σόντου και τον αντικατέστησε με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου στρατάρχη Ούγκο Καβαλέρο. Στη συνέχεια διέταξε τους επιτελείς του να εκπονήσουν σχέδια για την ιταλική αντεπίθεση, που θα διηύθυνε ο ίδιος (1 Ιανουαρίου 1941). Γνώριζε ότι ο Χίτλερ είχε λάβει την απόφαση να επιτεθεί στην Ελλάδα (Σχέδιο Μαρίτα) και ήθελε να τον προλάβει και να καταλάβει πρώτος αυτός τη χώρας μας. Μία ιταλική επιτυχία θα έθετε υπό τον έλεγχο του Άξονα το σύνολο των Βαλκανίων και θα εξοικονομούσε γερμανικές δυνάμεις για την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα (εισβολή στη Σοβιετική Ένωση).
Ο Ντούτσε άρχισε να ενισχύει τις δυνάμεις του στην Αλβανία με πρόσθετες μεραρχίες, που έφθασαν την παραμονή της επίθεσης στις 25, έναντι των 12 που θα παρέτασε η Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο του είχαν πολύ καλή πληροφόρηση για τις κινήσεις των Ιταλών από την Ιντέλιτζενς Σέρβις. Δεν μπορούσαν να μετακινήσουν περισσότερες δυνάμεις στο μέτωπο, γιατί έπρεπε να ενισχυθεί και η μακεδονική μεθόριος, λόγω της αναμενόμενης γερμανικής επίθεσης. Το επιτελείο πόνταρε πολύ στο ηθικό των ελλήνων στρατιωτών, που παρέμενε ακμαιότατο, όπως και στις πρώτες μέρες του πολέμου.
Τρεις ώρες αργότερα αρχίζουν οι καθαυτό επιχειρήσεις, με την προσβολή των ελληνικών θέσεων στη διάβαση της Κλεισούρας. Σε ένα μέτωπο μόλις πέντε χιλιομέτρων, οι Ιταλοί επιτέθηκαν με 7 μεραρχίες και 156 τηλεβόλα, ενώ είχαν στη διάθεσή τους 400 αεροπλάνα. Μια προέλαση των ιταλικών δυνάμεων θα προκαλούσε μεγάλο ρήγμα στις ελληνικές θέσεις και θα άνοιγε τον δρόμο για τα Γιάννινα. Ο ίδιος ο Ντούτσε εξέδιδε συνεχώς διαταγές προς τον στρατηγό Ούγκο Καβαλέρο, τους σωματάρχες και τους διοικητές των μονάδων.

Το πρωί της 2ας Μαρτίου 1941 ο Μουσολίνι πέταξε με αεροπλάνο από το Μπάρι στα Τίρανα για να αναλάβει προσωπικά ο ίδιος τη διεύθυνση της επιχείρησης Πριμαβέρα (Άνοιξη), όπως ονομάστηκε η ιταλική επίθεση. Τις επόμενες μέρες επισκέφθηκε όλες τις μεραρχίες του μετώπου συνέφαγε με στρατιώτες και αξιωματικούς και προσπάθησε να τους ανυψώσει το ηθικό. Τους τόνισε ότι μια νίκη θα είχε εξαιρετική σημασία για τη δόξα και το γόητρο της Ιταλίας. Στις 4:30 π.μ. της 9ης Μαρτίου 1941 ο Μουσολίνι έλαβε θέση στο προκεχωρημένο παρατηρητήριο της Ρεχόβα για να παρακολουθήσει ως άλλος Ξέρξης τον θρίαμβο των στρατιωτών του. Ποτέ άλλοτε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης δεν βρέθηκε τόσο κοντά στην πρώτη γραμμή της μάχης. Στις 6:30 το πρωί δίνει το σύνθημα της επίθεσης, που ξεκινά με μπαράζ πυροβολικού κατά των ελληνικών θέσεων σε όλο το μήκος του μετώπου.


Οι μάχες που δόθηκαν ήταν σκληρές και συχνά εκ του συστάδην, με ξιφολόγχες και χειροβομβίδες. Οι αλλεπάλληλες εφορμήσεις των Ιταλών για την κατάληψη των στρατηγικών υψωμάτων γύρω από την Κλεισούρα αποκρούονταν με επιτυχία από τους αμυνομένους. Ο Μουσολίνι αντικαθιστούσε αμέσως τις αποδεκατισμένες μεραρχίες του με νέες, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές.