Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!



Ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 
εύχεται σε όλον τον Ελληνισμό 
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 
και 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

με την παράλληλη ευχή 
να σημάνει σύντομα 
και η Ανάσταση της αλύτρωτης Ηπείρου
και όλων των αλύτρωτων ελληνικών πατρίδων


Ένα βίντεο για να θυμούνται οι παλιότεροι και να διδάσκονται οι νεότεροι




Η έκθεση του ΕΣΒΗ 1914 στην Συνδιάσκεψη του ΟΑΣΕ στη Χάγη για τα Εκπαιδευτικά Δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων




ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ 1914

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ

Η εκπαίδευση στην Ελληνική γλώσσα για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία είναι ένα κεκτημένο δικαίωμα, κατοχυρωμένο στο άρθρο 20 του Συντάγματος. Σύμφωνα με αυτό η Εθνική Ελληνική Μειονότητα έχει το δικαίωμα να έχει δημόσια μειονοτικά σχολεία στις περιοχές που βρίσκονται τα μέλη της.

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Η Βόρειος Ήπειρος μόνιμα σταυρωμένη, μόνιμα κακοποιημένη, μόνιμα αγνοημένη!



Το 1951 ο γλύπτης Κώστας Σεφερλής, φιλοτέχνησε και δώρησε στο Δήμο Αθηναίων ένα άγαλμα, το οποίο τοποθετήθηκε στην οδό Τοσίτσα, ανάμεσα από το Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο. 
Το έργο τέχνης αναπαριστούσε μία γυναίκα με δεμένα πίσω τα χέρια, η οποία ανασηκώνει το κεφάλι. Η κίνηση ήταν έντονη και αποτύπωνε την αντίσταση της αλυσοδεμένης αλύτρωτης γης της Βορείου Ηπείρου.

Ήταν μία εποχή που υπήρχαν καλλιτέχνες με πατριωτικές αξίες και που ο ελληνικός λαός ενδιαφερόταν έντονα για τα εθνικά θέματα. Ανάμεσα τους ήταν και το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου. 

Από τότε οι δεκαετίες πέρασαν και η ελληνική κοινωνία άλλαξε εντελώς χαρακτήρα. 
Η Ελλάδα και ειδικά η Αθήνα απέκτησαν πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα, ενώ κάθε πατριωτική αναφορά στιγματίζεται ως "ακραία" και "φασιστική", αφού επικράτησαν σε μεγάλο βαθμό οι διεθνιστικές και ψευτο-κουλτουριάρικες αξίες.
Παράλληλα το εθνικό θέμα της Β. Ηπείρου ξεχάστηκε σχεδόν τελείως με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να αγνοεί και την ίδια την ύπαρξη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Τα Εξάρχεια, η περιοχή στην οποία είχε τοποθετηθεί το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, μετατράπηκε σε άβατο των ανθελληνικών κακοποιών στοιχείων με τον μανδύα της "αντιεξουσιαστικής" ιδεολογίας.
Επόμενο ήταν και το έργο τέχνης που συμβολίζει την αλύτρωτη ιδιαίτερη πατρίδα μας να υποστεί επανειλημμένα τις ανάλογες προσβλητικές "καλλιτεχνικές" παρεμβάσεις τις δύο τελευταίες δεκαετίες από τους γνωστούς - αγνώστους ψευτοϊδεολόγους.  
Όσες φορές όμως ο Δήμος Αθηναίων καθάριζε το μνημείο, μετά από λίγες μέρες η "κόρη της Βορείου Ηπείρου" πάλι βαφόταν με σπρέι σε διάφορα χρώματα ή γέμιζε συνθήματα. 
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης ότι μεγάλος αριθμός των αναρχικών είναι ουσιαστικά αλβανοί εθνικιστές που εκφράζουν το μίσος τους απέναντι στην Ελλάδα με την αντιεξουσιαστική προβιά.

Ενώ διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, όχι απλώς δέχτηκε βανδαλισμούς που τους έχει άλλωστε συνηθίσει, αλλά σχεδόν καταστράφηκε. 
Κακοποιά στοιχεία έκοψαν από το έργο τέχνης το κεφάλι και τα πόδια...
Οι δράστες ενδέχεται να είναι αναρχικοί, αλλά δίνουμε μεγαλύτερη πιθανότητα στο να είναι αλβανοί που ενοχλούνται από την ύπαρξη του συγκεκριμένου μνημείου αλλά και του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος γενικότερα.  
Όπως και να έχει, αυτή η κατάπτυστη πράξη μας προκαλεί μόνο συναισθήματα οδύνης, θλίψης και οργής.

Το γεγονός όμως έρχεται να μας καταδείξει και τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας έναντι στην αλύτρωτη Ήπειρο και τους Έλληνες της. 

Η Εβδομάδα των Παθών διαρκεί πολύ περισσότερο για τη Βόρειο Ήπειρο, η οποία είναι μόνιμα σταυρωμένη και μόνιμα κακοποιημένη από τους αλβανούς και τους ελληνόφωνους ανθέλληνες, αλλά και μόνιμα αγνοημένη από τη μητέρα Ελλάδα και τους πολίτες της.  

Εμείς όμως θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε το μνημείο και μαζί με αυτό να κρατήσουμε ζωντανό τον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα.  
     

Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914
26 - 04 - 2016 




Το έργο τέχνης παλιότερα 


Η κόρη της Βορείου Ηπείρου σε μία από τις άπειρες "καλλιτεχνικές" παρεμβάσεις 
που δέχτηκε από ανθελληνικά στοιχεία


Το μνημείο στις 17 Φεβρουαρίου 2015, στην κατάθεση στεφάνου του ΕΣΒΗ 1914 
για την 101η επέτειο της ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου


Το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου σήμερα.
Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η καταστροφή του έγινε 
σε μία από τις ελάχιστες φορές που ήταν καθαρό... 

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

20 - 25 Απριλίου 1914: Οι καθοριστικές μάχες για την επικράτηση του Αυτονομιακού Αγώνα βόρεια του Αργυροκάστρου

Βλάσης Καραχρήστος
Στις 20 Απριλίου 1914 η γραμμή του μετώπου που κατείχαν οι δυνάμεις της Αυτονόμου Πολιτείας της Ηπείρου άρχιζε νότια από τη συμβολή των ποταμών Βελίτσα και Δρίνου μέχρι τη γέφυρα πάνω από τον Βελίτσα και μέχρι τα υψώματα της Τσεπούνας και στο βορά μέχρι κοντά στο Μοσχοχώρι. 

Ο Διοικητής του Συντάγματος Δελβίνου Ταγματάρχης Βλάσης Καραχρήστος είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο που είχε δημιουργήσει η εγκατάληψη των υψωμάτων της Μονής Τσέπου για την συνέχιση της άμυνας του Αργυροκάστρου και βρισκόταν από τη νύχτα προσπαθώντας απεγνωσμένα να το ενισχύσει με όσες δυνάμεις διέθετε.

Η επίθεση που δεχόταν το μέτωπο αυτό από τους Αλβανούς ανάγκασε τον Αρχηγό του Στρατού της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου Δημήτρη Δούλη, να διατάξει την αποστολή ενισχύσεων. Στην πρώτη γραμμή έφτασαν το "Σώμα των Ερυθροχιτώνων" του Αλέξανδρου Ρώμα και ο Ανεξάρτητος Λόχος του Λαμπόβου υπό τον Λοχαγό Γεράσιμο Πνευματικάτο μαζί με απόσπασμα πολυβόλων του Ίλαρχου Χρύση. 
Με την επίθεση που έκαναν οι Αλβανοί άρχισαν σκληρές συγκρούσεις προπάντων στην κατεύθυνση Μονή Τσέπου - Τσεπούνα – Μοσχοχώρι, όπου τα αλβανικά τμήματα κατάφεραν να προωθηθούν αρκετά. 

Ο Ταγματάρχης Καραχρήστος γνώριζε ότι η κατοχή των υψωμάτων της Μονής Τσέπου που δέσποζαν απόλυτα στην περιοχή, καθιστούσε αδύνατη την παράταση της άμυνας στις θέσεις που κατείχαν οι Αυτονομιακές δυνάμεις. Ενδεχόμενη μάλιστα σύμπτυξη προς τα πίσω θα επέφερε διάσπαση και διάλυση, γεγονός που θα σήμαινε το τέλος του Αυτονομιακού Αγώνα. Έτσι αποφάσισε να ανακαταλάβει με νυχτερινή ενέργεια την τοποθεσία της Μονής Τσέπου και να αποθήσει τις αλβανικές δυνάμεις βόρεια του ποταμού Βελίτσα. Αφού συγκέντρωσε αμέσως περίπου 15 άντρες εισχώρησε μέσω μιας χαράδρας σε καίριο σημείο από το οποίο άρχισε να προσβάλλει με σφοδρά ομαδικά πυρά τους Αλβανούς, οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν και κινδυνεύοντας να κυκλωθούν από τον 4ο Λόχο των Αυτονομιακών εξαναγκάσθηκαν σε άτακτη υποχώρηση. 

Στις 8 το βράδυ άρχισε η συντονισμένη επίθεση των Αυτονομιακών Δυνάμεων με την προσθήκη 200 αντρών. Οι Αλβανοί προσπάθησαν να αντισταθούν και έβαλαν εναντίον των Βορειοηπειρωτών από διάφορες θέσεις, αλλα ήταν όμως αδύνατον να αναχαιτήσουν τις ορμητικές τους επιθέσεις. Μέσα σε τρία τέταρτα της ώρας οι Αυτονομιακοί ήταν στην Μονή Τσέπου και συνέχισαν την καταδίωξη των Αλβανών μέχρι τις όχθες του Βελίτσα και το χωριό Πλέτι, όπου και εγκατέστησαν τμήματα ασφαλείας.
Στη μάχη της Μονής Τσέπου τα Αυτονομιακά τμήματα συνέλαβαν αιχμάλωτο και έναν ένστολο Ιταλό λοχαγό, ενώ μεταξύ των πολλών νεκρών υπήρχαν και πτώματα Ιταλών και Βουλγάρων κομιτατζήδων.
Η επιτυχία αυτή ήταν σημαντική για τη συνέχιση του Αυτονομιακού Αγώνα και σήμανε το τέλος της αλβανικής επιθέσεως. 

Ο Διοικητής του Συντάγματος Δελβίνου Βλάσης Καραχρήστος αποφάσισε να ενεργήσει στη συνέχεια για την ανακατάληψη του χωριού Χουμελίτσα, που επιτεύχθηκε στις 21 Απριλίου.
Την επομένη (22 Απριλίου) τμήματα του Συντάγματος με τον ουλαμό πυροβολικού και στοιχείο πολυβόλων, έκαναν επίθεση στην κατεύθυνση των χωριών Πλεσάτι – Γαρδίκι – Ζουλιάτι. Τα αλβανικά τμήματα χωροφυλακής που βρίσκονταν στο Γαρδίκι, υστερα από βολές υποχώρησαν πανικόβλητα προς τα χωριά Ζουλιάτι και Φούσα ε Μπαρδ, με τους Αυτονομιακούς να καταλαμβάνουν το Γαρδίκι και το Προγκί.
Παράλληλα οι δυνάμεις του ίλαρχου Χρυσή και το «Σώματος Ερυθροχιτώνων» μετά από αντεπίθεση ανέτρεψαν τους άτακτους Αλβανούς στο μέτωπο του Χορμόβου. Έτσι στις 23 Απριλίου ο Αυτονομιακός Στρατός ανακατέλαβε τα χωριά Χόρμοβο και Λέκλη.

Στις 24 Απριλίου ο Υπουργός Στρατιωτικών της Κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου Δημήτρης Δούλης εγκαθιστά την έδρα του στην Μονή Τσέπου και δίνει εντολή στο Σύνταγμα Δελβίνου να απωθήσει τις αλβανικές δυνάμεις από την κοιλάδα του Βελίτσα προς το Κουρβελέσι ώστε να διευκολύνει την κατάληψη της διαβάσεως Σενίτσα από το σώμα Αιτωλοακαρνάνων του Ταγματάρχη Παντελή Καρασεβδά, το οποίο την ίδια μέρα κατέλαβε τη γραμμή βόρεια των υψωμάτων του χωριού Καλιάσι.

Μία μέρα αργότερα (25 Απριλίου) ύστερα από εντολή του Υπουργού Δούλη ο Διοικητής Καραχρήστος διατάζει επίθεση του 1ου Λόχου και του Σώματος Προσκόπων με κατευθύνσεις τα υψώματα στο χωριό Πλεσάτι και δυτικά του χωριού Κολώνια, του 2ου και 4ου Λόχου στο χωριό Κολώνια, του 5ου  και του 6ου Λόχου στα χωριά Χουμελίτσα – Κορώνη – Μεϊντάρι. Μέχρι το μεσημέρι οι μάχες σε όλα τα μέτωπα τελείωσαν υπέρ των Αυτονομιακών. 

Ύστερα από την θετική έκβαση για τους Βορειοηπειρώτες και στα μέτωπα της Χιμάρας και της Κορυτσάς, οι Αλβανοί είχαν ήδη ζητήσει ανακωχή από τις 22 Απριλίου.  

Έτσι στις 25 Απριλίου 1914 η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου καταφτάνει στους Άγιους Σαράντα όπου και συναντά τον Πρόεδρο της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου Γεώργιο Χρ. Ζωγράφο και τον Υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Καραπάνο για την έναρξη διαπραγματεύσεων. Επειδή όμως στην πόλη δεν υπήρχε κατάλληλο κτίριο για τη διεξαγωγή των συζητήσεων, μετά από πρόταση του Ζωγράφου οι εκπρόσωποι των δύο πλευρών πήγαν στην Κέρκυρα, όπου άρχισαν οι διαπραγματεύσεις στο ξενοδοχείο «Ωραία Βενετία», οι οποίες και κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας.



Η συμβολή του Διοικητή του Συντάγματος Δελβίνου του Στρατού της Αυτονόμου Ηπείρου, Ταγματάρχη Βλάση Καραχρήστου υπήρξε καθοριστική για την έκβαση του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα το 1914.

Το όνομα του έμεινε στην ιστορία και υμνήθηκε από τους Βορειοηπειρώτες με το παρακάτω τραγούδι:

Μες στου Πιτσαριού τη ράχη
Καραχρήστος κάνει μάχη,
πολεμάει με τους αγάδες,
με τους Τουρκαρβανιτάδες.

Μωρέ έρημο Πιτσάρι
με τα νάζια που μου κάνεις,
θα σε πάρω δεν σ' αφήνω 
μα τον Άγιο Κωνσταντίνο.


Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο Βλάσης Καραχρήστος, μετά τον Αυτονομιακό Αγώνα επανήλθε στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού συνεχίζοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.

Ο ηρωικός αυτός αξιωματικός έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία με το βαθμό του Συνταγματάρχη, ως Διοικητής του 2/39 Συντάγματος Ευζώνων και έπεσε ηρωικά μαχόμενος δίπλα στους στρατιώτες του στη μάχη του Καράκογιουν, στις 7 Ιουλίου 1921.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

από ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

ΟΑΣΕ: Οι Συστάσεις της Χάγης για τα Εκπαιδευτικά Δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων

Στις 20 και 21 Απριλίου 2016 ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) πραγματοποιεί στη Χάγη της Ολλανδίας επετειακή εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από τη συγγραφή του εγχειριδίου " Οι Συστάσεις της Χάγης για τα Εκπαιδευτικά Δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων". 

Ο Εθνικός Σύλλογος "Βόρειος Ήπειρος 1914" πήρε την πρωτοβουλία να μεταφράσει στα ελληνικά το εγχειρίδιο και να το προσφέρει στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες και γενικότερα σε όσους ενδιαφέρονται για την βελτίωση της Παιδείας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και της διεκδίκησης των δικαιωμάτων στην μητρική γλώσσα.

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Απρίλιος 1989: Δολοφονική επίθεση υμνητών του Χότζα στην ομιλία του Μητροπολίτη Σεβαστιανού για τη Βόρειο Ήπειρο στην Ιατρική Σχολή Αθηνών

Πρωταγωνιστής ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός υγείας Πολάκης!












Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης που αναφερόμενος πρόσφατα σε δημοσιογράφο, από τον οποίο “ενοχλήθηκε” λόγω του περιεχομένου της ερώτησής του, δήλωσε ότι “Έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη”!
Αν και πέρασαν τουλάχιστον δύο δεκαετίες από τότε που ήταν φοιτητο-πατέρας, οι χοτζικές συνήθειες δεν ξεχάστηκαν...

18 Απριλίου 1994: Η νύχτα που οδηγήθηκαν 300 Βορειοηπειρώτες στα κρατητήρια

Πέρασαν 22 χρόνια από την 18η Απριλίου 1994, από την νύχτα θρίλερ ή όπως μπήκε στην ιστορία του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού: «Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου».
Σαν αποτέλεσμα της επιχείρησης «blic» της αστυνομίας και των μυστικών αλβανικών υπηρεσιών, στις 10 το βράδυ σε όλο το βορειοηπειρωτικό χώρο, οδηγήθηκαν στα κρατητήρια 300 Βορειοηπειρώτες. Κάτι το πρωτάκουστο, το τρομερό. Μερικοί αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από μερικές ώρες, μερικοί μετά από μερικές νύχτες, ενώ πέντε ηγέτες της οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ οδηγήθηκαν στα κρατητήρια και δικαστήκαν με την περίφημη «δίκη παρωδία» των Τιράνων.
Ακολούθησε το πρώτο ανακοινωθέν της Ομόνοιας για συμπαράσταση και ομοψυχία όπου και παραθέτουμε:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Προς όλες τις οργανώσεις της Ομόνοιας
Προς όλα τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης
Άγιοι Σαράντα, 23.04.1994

Μετά από το αποτρόπαιο έγκλημα της Επισκοπής για το οποίο η στάση της Ομόνοιας είναι γνωστή, ακολουθήθηκε δίωξη πολλών Ελλήνων, ηγετών της όπως και αιφνιδιαστικός έλεγχος στα γραφεία της Ομόνοιας και της Ε.Α.Δ. Ο έλεγχος αυτός έγινε στα μεσάνυχτα, παραβιάζοντας όλα τα γραφεία της Ομόνοιας, ενώ στα γραφεία στο Αργυρόκαστρο έγινε διάρρηξη και πάρθηκαν από όλα τα γραφεία, σε όλη την επικράτεια, τα βασικά νόμιμα ντοκουμέντα και μητρώα της οργάνωσης και άλλα έγγραφα από τη ΣΙΚ και από τα όργανα δημόσια τάξης.
Ακόμα έγιναν έρευνες σε πάνω από 45 σπίτια ηγετών της Ομόνοιας παραβιάζοντας το οικογενειακό άσυλο, ενώ έγινε προσωρινή κράτηση τους χωρίς ένταλμα εισαγγελέα, ορισμένοι δε την επόμενη οδηγήθηκαν στα κρατητήρια και τις φυλακές των Τιράνων. Ένα μέρος αφέθηκε ελεύθερο την επόμενη, άλλοι μετά από 2 μέρες, ενώ 8 παραμένουν υπό κράτηση.
Συγκεκριμένα ο Γενικός Γραμματέας της Ομόνοιας και Πρόεδρος του Παραρτήματος Αγ. Σαράντα και δημοτικός σύμβουλος κ. Βαγγέλης Παπαχρήστος, ο Πρόεδρος του παραρτήματος Αργυροκάστρου κ. Θοδωρής Βεζιάνης, ο Πρόεδρος Ομόνοιας Δελβίνου κ. Παναγιώτης Μάρτος, ο εκπρόσωπος τύπου της Ομόνοιας κ. Βασίλης Μπάγκας, ο Πρόεδρος του Συλλόγου πρώην πολιτικών κρατουμένων, αντιπρόεδρος Ομόνοιας Αργυροκάστρου, νομαρχιακός σύμβουλος και πρόεδρος Ομόνοιας Δερβιτσιάνης κ. Ηρακλής Σύρμος, ο γραμματέας Ομόνοιας Αργυροκάστρου, κοινοτικός σύμβουλος κ. Κώστας Κυριακού, ο φοιτητής κ. Περικλής Κοντίλης και ο κ. Κώστας Τσάβος , κάτοικος Αλύκου.
Επισημαίνουμε ότι ο έλεγχος αυτός έγινε στις 18 Απριλίου το βράδυ ταυτόχρονα σε όλη την αλβανική επικράτεια, όπου έχει οργανώσεις η ΟΜΟΝΟΙΑ, βάσει της περίφημης επιχείρησης «BLIC».

Αμέσως μετέβη στα Τίρανα ο Γ. Πρόεδρος της Ομόνοιας κ. Σωτήρης Κυριαζάτης, ο οποίος μαζί με τους βουλευτές κ.κ. Μακαριάδη και Μήτσιο εστάλη τηλεγράφημα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. ΣαλίΜπερίσα, το οποίο κοινοποιήθηκε σε όλες τις Πρεσβείες, συναντήθηκαν με το Δημοκρατικό Κόμμα και τον Πρόεδρό του κ. Σελάμι, με τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Αρμπνόρι, καθώς επίσης και με τον Γραμματέα της Αμερικάνικης Πρεσβείας στα Τίρανα. Στις συναντήσεις αυτές εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για την δίωξη που ασκήθηκε εις βάρος απλών Ελλήνων και ηγετών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, πράξεις οι οποίες στόχευαν να προκαλέσουν φόβο και τρόμο στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα και ζήτησαν την παρέμβασή τους για τον τερματισμό των διωγμών και να αφεθούν ελεύθεροι οι κρατούμενοι.
Επισημαίνουμε ότι ο κ. Κυριαζάτης ζήτησε επίσημα επείγουσα συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Μπερίσα και τον Πρωθυπουργό κ. Μέξι κι αναμένεται απάντηση. Το αίτημα των βουλευτών της Δημοκρατίας, απερρίφθη.

Η αλβανική και η διεθνής κοινή γνώμη, καταδίκασε αυτές τις πράξεις. Υπογραμμίζουμε ιδιαίτερα την αντίδραση της Ελληνικής- Κυβέρνησης και την συμπαράσταση όλου του πολιτικού της κόσμου, καθώς επίσης και την πρόσφατη δήλωση του Πρόεδρου των ΗΠΑ κ. Κλίντον, ο οποίος μεταξύ άλλων εξέφρασε την ανησυχία του για την κατάσταση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Το Γενικό Προεδρείο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ συνιστά σε όλα τα μέλη της Ε. Ε. Μειονότητας να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και την αυτοσυγκράτηση που τους χαρακτηρίζει. Επιτακτική ανάγκη παραμένει η συσπείρωση, η συμφιλίωση και η ενίσχυση της ενότητας αποφεύγοντας εξάρσεις και ακρότητες. Όντας πολιτισμένος και με δημοκρατικό πνεύμα λαός δεν θα επιτρέψουμε οι πράξεις αυτές να επηρεάσουν και να επισκιάσουν την πατροπαράδοτη φιλία και συνεργασία Αλβανών και Ελλήνων. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και φόβου, η ΟΜΟΝΟΙΑ και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι είναι κοντά σας.
Η Ε. Ε. Μειονότητα κι η ΟΜΟΝΟΙΑ, ως ο νόμιμος εκφραστής της, θα επιδιώξει και στο μέλλον, μέσω του πολιτισμένου και δημοκρατικού διαλόγου και των αγώνων τους να γίνουν σεβαστά από την Αλβανική Κυβέρνηση τα διεθνώς κατοχυρωμένα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα.
Πιστεύουμε ότι θα λάμψει η δικαιοσύνη, θα αποφυλακισθούν οι άνθρωποί μας, θα ξεπεραστεί η κρίση, θα αποτραπούν οι ανθελληνικές τάσεις και θα επικρατήσει κλίμα φιλίας και συνεργασίας, τόσο αναγκαίο για την υπέρβαση της Βαλκανικής γενικά κρίσης.
ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΟΜΟΝΟΙΑΣ
(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

Σημείωση ΕΣΒΗ 1914: Μετά από αυτά τα γεγονότα και την Δίκη των Πέντε η Ομόνοια έριξε εντελώς τους τόνους ως προς τις διεκδικήσεις για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και σταδιακά έπαυσε κάθε αγώνα. 

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Συγκεντρώθηκαν οι υπογραφές που απαιτούνταν για την διάσωση της οικίας του Παύλου Μελά στην Κηφισιά

Ολοκληρώθηκε η εκστρατεία: 2000 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ απαιτούν από το Υπουργείο Πολιτισμού την διάσωση της οικίας του Παύλου Μελά στην Κηφισιά

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση σας ανακοινώνουμε ότι η συλλογή υπογραφών που διεξήχθη με 
πρωτοβουλία των συλλόγου μας και την στήριξη πλήθος πατριωτικών συλλόγων και φορέων για την απαίτηση μας να διασωθεί η ιστορική οικία του Παύλου Μελά και να μετατραπεί σε Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, τελεσφόρησε.

Δύο χιλιάδες υπογραφές από αγνούς πατριώτες συλλέχθηκαν 
διαδικτυακά και θα προωθηθούν στον Δήμο Κηφισιάς και στο Υπουργείο Πολιτισμού, μεταφέροντας τους γνωστό το δίκαιο αίτημα μας.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο δίκαιος αγώνας μας για την διάσωση της ιστορικής οικίας δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανέναν αρμόδιο στο Yπουργείο Πολιτισμού και στον δήμο Κηφισιάς και όλοι μαζί θα εργαστούνε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Την διαδικτυακή υπογραφή μπορείτε να δείτε εδώ.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς 
Ιερός Λόχος 2012
Έφεδροι και Φίλοι των Ειδικών Δυνάμεων


Σημείωση ΕΣΒΗ 1914: Στην εκστρατεία συμμετείχε και ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914. Ευχόμαστε να ευοδωθεί ο αγώνας που ξεκίνησαν οι συναγωνιστές του Ιερού Λόχου 2012. 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

6 Απριλίου 1935: Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαιώνει την προσφυγή των Ελλήνων της Β. Ηπείρου για το Σχολικό Ζήτημα

Βασίλειος Σαχίνης
Η αλβανική κυβέρνηση τον Απρίλιο 1933, δια του άρθρου 206 του αλβανικού Συντάγματος, απαγόρευσε τελείως την λειτουργία  όλων των ιδιωτικών σχολείων. Στα ιδιωτικά σχολεία η αλβανική κυβέρνηση συμπεριέλαβε και τα σχολεία της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας. Με αυτή την απόφαση η Αλβανία επιδίωκε να απαλλαγεί οριστικά ως κράτος από τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου.

Ως αντίδραση σε αυτή την πρόκληση του αλβανικού κράτους οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, το Δεκέμβριο του 1933 ιδρύουν στο Αργυρόκαστρο τη «Νέα Φιλική Εταιρεία». Σκοπός της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», ήταν να ενθαρρύνει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και να την προετοιμάσει για τους μελλοντικούς αγώνες κατά των Τιράνων και την εκ νέου αναγνώριση των διεθνώς αναγνωρισμένων σχολικών προνομίων της μειονότητας. Η οργάνωση αυτή λειτουργούσε τότε στα πρότυπα της «Φιλικής Εταιρείας». Με σύνεση, απόλυτη πειθαρχία και με άκρως μυστικότητα κατάφερε με τις τοπικές εκλογές να ελέγξει την τοπική εξουσία στην περιοχή της Ελληνικής Μειονότητας. Σε κάθε χωριό υπήρχε και ο τομεάρχης που είχε αναλάβει την οργάνωση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Ιδρυτής και ηγέτης της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» ήταν ο Βασίλειος Σαχίνης. 

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1933, οι τομεάρχες της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» συγκεντρώνονται κάτω από πλήρη μυστικότητα στη Δερβιτσιάνη, όπου αποφάσισαν πως έως ότου η Κοινωνία των Εθνών επιληφθεί του σχολικού ζητήματος, ο αγώνας θα έπρεπε να συνεχιστεί. 
Έτσι αποφάσισαν την κήρυξη σχολικής απεργίας. Οι Έλληνες μαθητές στη Βόρειο Ήπειρο, μετά την απόφαση της «Νέας Φιλικής Εταιρείας», αρνούνται να προσέλθουν στα αλβανικά σχολεία και το καθεστώς των Τιράνων απαντά στην απεργία με διώξεις κατά των οργανωτών, με τρομοκρατία, συλλήψεις και εκτοπισμούς δασκάλων και με βασανιστήρια.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1933 άρχισε από τους Βορειοηπειρώτες, ο σταδιακός  απεργιακός σχολικός αγώνας. Μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου είχαν απεργήσει όλα τα ελληνικά σχολεία της Βορείου Ηπείρου. Ούτε ένας μαθητής δεν προσήλθε να εγγραφεί στα μητρώα των σχολείων ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της αλβανικής κυβέρνησης και του βασιλιά Ζώγκου για το κλείσιμο των περισσοτέρων ελληνικών σχολείων στη Βόρειο Ήπειρο.

Στις 2 Ιανουαρίου 1934, οι τομεάρχες της «Νέας Φιλικής Εταιρείας» συγκεντρώνονται και πάλι στο Αργυρόκαστρο, όπου και αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να προσφύγουν οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες στην Κοινωνία των Εθνών όπου θα καταγγείλουν την Αλβανία για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων. 
Έως τις 23 Ιανουαρίου συγκεντρώθηκαν πάνω από τριάντα χιλιάδες υπογραφές Βορειοηπειρωτών που  επισυνάφθηκαν στο υπόμνημα και εστάλησαν στην Κοινωνία των Εθνών.

Στις 5 Απριλίου 1934 κοινοποιείται προς την αλβανική κυβέρνηση, από τον γενικό γραμματέα της Κοινωνίας των Εθνών, η προσφυγή των Βορειοηπειρωτών προς την Κοινωνία των Εθνών κατά της Αλβανίας, για το σχολικό ζήτημα.

Στις 14 Ιανουαρίου 1935 με υπόμνημα του εκπροσώπου της Ισπανίας ζητείται η συμβουλευτική γνώμη του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης ως προς το σχολικό ζήτημα  που προέκυψε στην Αλβανία με την απόφασή της να κλείσει τα ελληνικά σχολεία.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1935 από τον αντιπρόσωπο της ελληνικής κυβερνήσεως Γεώργιο Λαγουδάκη υπεβλήθη στο Δικαστήριο της Χάγης υπόμνημα με τις απόψεις αυτής για το σχολικό ζήτημα που είχε προκύψει στη Βόρειο Ήπειρο.

Στις 6 Απριλίου 1935 το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης της Χάγης με πρόεδρο τον Άγγλο Sir Cecil James Barrington Hurst, εξέδωσε τη γνωμοδότησή του πάνω στην προσφυγή των Βορειοηπειρωτών κατά της Αλβανίας. Η  απόφαση καταδικάζει την Αλβανία για το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και την υποχρεώνει ώστε να λειτουργήσουν ξανά τα ελληνικά σχολεία. Η απόφαση αυτή ήταν μια δικαίωση του αγώνα των Βορειοηπειρωτών για το σχολικό ζήτημα.

Στις 23 Μαΐου 1935 ο αντιπρόσωπος της Ισπανίας ανακοίνωσε στο Συμβούλιο της Κ.Τ.Ε. δήλωση της αλβανικής κυβέρνησης μέσω της οποίας υιοθετούσε την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης ζητώντας όμως παράλληλα αναβολή ως προς την εφαρμογή της.

Στις 30 Αυγούστου 1935 η Αλβανία, προς συμμόρφωση με την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, υπέβαλε στην Κοινωνία των Εθνών σχέδιο κανονισμού για την ελεύθερη λειτουργία των σχολείων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1935 γίνεται δεκτός από το Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών με πλήρη ομοφωνία ο κανονισμός που είχε υποβάλει η Αλβανία για το θέμα της ελεύθερης ελληνικής παιδείας για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο.

Η όλη διαδικασία και  η τελική απόφαση δικαιώνει τους Βορειοηπειρώτες στο θέμα της παιδείας και υποχρεώνει τους Αλβανούς να επιτρέψουν την ελεύθερη λειτουργία των ελληνικών σχολείων.

Μετά το Πρωτόκολλο της Κερκύρας, η απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης, ήταν η δεύτερη μεγάλη διεθνής νίκη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.


(από άρθρο του Κώστα Ζαφειράτη στην εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ)

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

5 Απριλίου 1928: Μνήμη Δημητρίου Δούλη Υπουργού Στρατιωτικών της Αυτονόμου Β. Ηπείρου

Ο Δημήτριος Ν. Δούλης (1865-1928), υπήρξε στρατιωτικός από τη Νίβιτσα της  Χειμάρρας και ένα από τα βασικά στελέχη της προσωρινής κυβέρνησης της Βορείου Ηπείρου (1914).

Γεννήθηκε το 1865 ήταν γιος του Νικολάου Δούλη και δισέγγονος του αγωνιστή της Επανάστασης του 1821, καπετάν Κίτσου Δούλη. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στα Ιωάννινα και κατόπιν φοίτησε στο Γυμνάσιο Κέρκυρας. Κατατάχτηκε στο στράτευμα στις 22 Ιουλίου 1883 ως εθελοντής, με τον βαθμό του δεκανέα, ως τελειόφοιτος Γυμνασίου.
Στις 20 Αυγούστου 1888 αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Σχολείο Υπαξιωματικών με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού. Στις 19 Απριλίου 1896 προήχθη σε υπολοχαγό. Το 1897 έλαβε μέρος στον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο, ως υπασπιστής του 10ου Πεζικού Συντάγματος και συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην περιοχή Άρτας. Προήχθη σε λοχαγό β΄ τάξεως στις 31 Δεκεμβρίου 1904, σε λοχαγό α΄ τάξεως στις 18 Ιανουαρίου 1907 και ταγματάρχη στις 18 Σεπτεμβρίου 1912, υπηρετώντας πάντα σε μάχιμες μονάδες του Πεζικού (10ο, 7ο και 15ο Συντάγματα Πεζικού, 2ο Τάγμα Ευζώνων).

Στους Βαλκανικούς Πολέμους
Όντας ήδη ταγματάρχης, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) ηγούμενος του 3ου Τάγματος του 15ου Συντάγματος Πεζικού, στις εξής μάχες: ΓριμπόβουΝικοπόλεως, Βαρλαάμ, Μπουράτσας, Πεστών, Κούλιας Αλή πασά, Μπιζανίου και την τελική επίθεση κατά των Ιωαννίνων.
Με την κατάληψη του Αργυροκάστρου, στις 3 Μαρτίου 1913, διορίστηκε πρώτος φρούραρχος της πόλης μέχρι την αναχώρηση του Συντάγματος, την 21η Μαρτίου 1913, για την Κλεισούρα.
Στις αρχές Ιουνίου 1913, το 15ο Σύνταγμα Πεζικού προωθήθηκε στο μακεδονικό μέτωπο. Στη μάχη του Νευροκοπίου, 5 Ιουλίου 1913, κατόρθωσε με το τάγμα του να επιτεθεί πρώτος κατά του εχθρού, παρά το γεγονός ότι ήταν άκρα δεξιά πλαγιοφυλακή, αναγκάζοντάς τον, τελικά, να τραπεί σε φυγή προς το Νευροκόπι. Ο διοικητής της μεραρχίας, αντιστράτηγος Ναπολέων Σωτήλης, επαίνεσε τη δράση του 3ου τάγματος Δούλη, λέγοντας ότι «με τέτοιον στρατό, πηγαίνουμε στην Πόλη». 
Στη μάχη του Πρέντελ-Χαν-Καπατνίκ, 17 Ιουλίου 1913, με 200 μόνον άντρες που είχαν εναπομείνει από ολόκληρο το Σύνταγμα –οι υπόλοιποι είχαν φονευθεί, τραυματισθεί ή εξαφανισθεί– κατόρθωσε, μετά τη δύση του ηλίου, να γίνει κύριος της εχθρικής θέσεως, κάτι που καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν είχε κατορθωθεί. Στην τελική, διά της λόγχης, επίθεση φονεύθηκαν 10 άντρες και τραυματίστηκαν 17, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Δούλης, στο στήθος. Παρά τον τραυματισμό του, στη διάρκεια της αναγνώρισης των εχθρικών θέσεων, ο Δούλης δεν αποσύρθηκε από τη μάχη, παρά μόνο όταν έφτασαν ενισχύσεις και εξασφαλίστηκε η κατοχή της εχθρικής θέσεως. Την επομένη, 18 Ιουλίου 1913, έγινε ανακωχή.

Στρατιωτικός Ηγέτης του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1913 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και την 14η Οκτωβρίου 1913 παρέλαβε το 26ο Σύνταγμα που έδρευε στο Αργυρόκαστρο, κάτι που ο ίδιος ζήτησε, καθώς την εποχή εκείνη αποφασιζόταν η τύχη της Βορείου Ηπείρου και θεωρούσε τιμή του και πρώτιστον καθήκον του να προσφέρει τις δυνάμεις του και να συντελέσει στο να παραμείνει η περιοχή Ελληνική.
Μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου 1914 το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού αξιωματικών, οι οποίοι είχαν δηλώσει και εγγράφως ότι θα μείνουν στον αγώνα της Βορείου Ηπείρου, τον οποίο μέχρι τότε ευνοούσε και η Ελληνική Κυβέρνηση. Δυστυχώς, όμως, μετά τις αρχές Ιανουαρίου 1914, όταν η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου άλλαξε πολιτική, απειλώντας ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει αγώνας για την παραμονή της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα, όλες σχεδόν οι έγγραφες και προφορικές δηλώσεις των αξιωματικών λησμονήθηκαν. Τότε οι Βορειοηπειρώτες επαναστάτησαν, αρνούμενοι να υπαχθούν στο κατασκευαζόμενο αλβανικό κρατικό μόρφωμα.
Ο Δημήτριος Δούλης ηγήθηκε στρατιωτικά του αγώνα αυτού, αμέσως μετά τη δημιουργία της Κυβερνήσεως της Αυτονόμου Ηπείρου, καθώς αυτό ήταν το όνειρό του· να προσφέρει τον εαυτόν του στην ελευθερία της πατρίδας του, συνεχίζοντας την ηρωϊκή ιστορία των προγόνων του. 
Στον αγώνα της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου, από 17 Φεβρουαρίου 1914 έως το τέλος Οκτωβρίου 1914, έδωσε όλο του τον εαυτό. Τα αποτελέσματα του αγώνα είναι άξια θαυμασμού γιατί υλοποιήθηκαν εκ του μηδενός και παρά την εγκατάλειψη των αρμοδίων. 
Ο Δημήτριος Δούλης ήταν Υπουργός των Στρατιωτικών της Κυβερνήσεως της Αυτονόμου Ηπείρου και αρχηγός του Στρατού της από τη Χειμάρρα μέχρι την Κορυτσά.
Ιστορική έχει μείνει η συνομιλία που διεμείφθη μεταξύ Δημητρίου Δούλη και του Μεσολογγίτη υποστρατήγου Αναστασίου Παπούλα, διοικητή του Ε΄ Σώματος Στρατού Ηπείρου, κατά τη 19η και 20ή Φεβρουαρίου 1914. 
Ο υποστράτηγος Παπούλας ενημερώνει τον Δούλη ότι εάν ο Ελληνικός Στρατός στη Βόρειο Ήπειρο δεν απέχει από εχθροπραξίες, ο ίδιος θα θεωρηθεί λιποτάκτης. Ο υποστράτηγος έλαβε αμέσως την απάντηση του Δούλη ότι έχει την υποχρέωση, ως γέννημα και θρέμμα της Βορείου Ηπείρου, να αγωνιστεί υπέρ των σφαγιαζομένων αδελφών του, καταδικασθέντων σε ζυγό τυραννικότερου του Τουρκικού και, έτσι, βρίσκεται στην αναπόδραστο ανάγκη να παρεκκλίνει των εντολών του Στρατού και του Βασιλέως.
Ο Δούλης συγκρότησε, οργάνωσε και διοίκησε το στρατό της Βορείου Ηπείρου, διηύθυνε με επιτυχία τις επιχειρήσεις και κατατρόπωσε τα τουρκαλβανικά στίφη που διοικούσαν Τούρκοι και Ολλανδοί αξιωματικοί. Με αυτόν τον τρόπο ανάγκασε τις μεγάλες δυνάμεις να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, στις 17 Μαΐου 1914, με το οποίο παραχωρήθηκε καθεστώς Αυτονομίας στις περιφέρειες Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. Ως αρχηγός του Στρατού της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου παρέδωσε την Βόρειο Ήπειρο ακέραια και αβλαβή και τους κατοίκους της σώους στον Ελληνικό Στρατό την 14η Οκτωβρίου 1914.

Βουλευτής Αργυροκάστρου
Την 2α Μαΐου 1915 προήχθη, κατ’ εκλογήν, σε συνταγματάρχη, στη διοίκηση της Χ Μεραρχίας στη Βέροια. Αποστρατεύθηκε, μετά από αίτησή του, στις 6 Μαΐου 1915.
Στις εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής του Νομού Αργυροκάστρου και μετέσχε στην ΚΑ΄ περίοδο της Βουλής των Ελλήνων, εκλεγείς μέλος της Επιτροπής επί των Στρατιωτικών.
Ο νεότερος αδελφός του, Γεώργιος Ν. Δούλης, ήταν στρατιωτικός γιατρός και αποστρατεύθηκε το 1931 με το βαθμό του ανώτερου γενικού αρχιάτρου.
Ο γιος του Κωστάκης Δ. Δούλης, πήρε μέρος στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας, αμέσως μετά την αποφοίτησή του από την Στρατιωτική Σχολή, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού και πέθανε σε νεαρή ηλικία στην Αλεξάνδρεια, το 1924.

Το τέλος της ζωής του και οι μεταθανάτιες τιμές
Ο Δημήτριος Δούλης πέθανε από ανακοπή της καρδιάς στις 5 Απριλίου 1928 στην Καλλιθέα Αττικής. Κατά την αναγγελία του θανάτου του στη Βουλή των Ελλήνων, όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων, Ιωάννης ΜεταξάςΑλέξανδρος ΠαπαναστασίουΙωάννης ΡάλληςΔημήτριος Μπότσαρης και Μιχαήλ Γούδας, εξήραν τις αρετές, αναγνώρισαν τις προσφερθείσες προς την πατρίδα υπηρεσίες του και τίμησαν τη μνήμη του. 
Ετάφη την επομένη στο Α΄ Κοιμητήριο της Αθήνας.
Ο Δήμος Πρέβεζας για να τιμήσει τον ταγματάρχη Δημήτριο Δούλη, διοικητή του 3ου τάγματος του 15ου Συντάγματος Πεζικού που απελευθέρωσε την πόλη την 21η Οκτωβρίου 1912, καθώς και πρώτου φρουράρχου της, ονοματοθέτησε οδό της πόλης, στη συνοικία Τσαβαλοχώρι, με το όνομά του.
Η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας από το 2009 τον θεσμό υιοθέτησης ονόματος εθνικού ήρωα για κάθε τάξη αποφοίτων της, αποφάσισε η τάξη του 2009 να φέρει το όνομα του Δημήτριου Δούλη.

με πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια,