Ο χαιρετισμός του εκπροσώπου του Δ.Σ. του ΕΣΒΗ 1914 Ελευθέριου Πρίφτη στην εκδήλωση "Το Έπος της Βορείου Ηπείρου 1940 - 1941"

Κυρίες και κύριοι εκ μέρους της προεδρικής τριανδρίας που αποτελείται από τον Ιωάννη Παππά, τον Θωμά Κουμπουλή και εμένα τον ίδιο και του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Συλλόγου Βόρειος Ήπειρος 1914, που συναποτελείται από την γενική γραμματέα Βιολέτα Νίκα και τον ταμία Μόντη Κολίλα, καλημέρα σας και ο Άγιος Δημήτριος βοήθεια μας σήμερα. Να ευχηθούμε χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες. Να ευχηθούμε βέβαια χρόνια πολλά, ελεύθερα και  ευλογημένα και στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, τη Θεσσαλονίκη, που σήμερα συμπληρώνει 102 χρόνια από την απελευθέρωση της κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους με την ένταξη της στον εθνικό μας κορμό κι ας ελπίσουμε το συντομότερο να έρθει η σειρά για τις σημερινές αλύτρωτες πατρίδες. 

Παράλληλα όμως με αυτή την ευκαιρία να καταγγείλουμε την υποχωρητική τάση των υπαλλήλων των Αθηνών στο αδιαπραγμάτευτο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας μας και να στείλουμε στους Σλάβους κατακτητές το μήνυμα πως αν επιμείνουν να το σφετερίζονται όπως και τα ελεύθερα εδάφη της θα μας βρουν μπροστά τους όπως τους προγόνους μας στις αρχές του 20ου αιώνα κατά τον ένδοξο Μακεδονικό Αγώνα.

Πριν λίγο ακούσαμε το εμβατήριο «Έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ». Δυστυχώς οι απόγονοι μας θα αλλάξουν μερικώς αυτό το εμβατήριο που τραγουδούσε ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός και οι στίχοι του θα λένε «Έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ήπειρο την πούλησαν κι αυτή», όπως πουλήθηκαν κι άλλες πατρίδες – αδερφές: Η Βόρεια Κύπρος, η Βόρεια Μακεδονία,  η Ανατολική Θράκη και πολλές άλλες. 
Έτσι κι αλλιώς το συγκεκριμένο εμβατήριο άρχισε να καταργείται από τις εκδηλώσεις του στρατού αλλά και από τα σχολεία κατά τις εθνικές εορτές μετά το 1974, με την αιτιολογία να μην εκφράζουμε επεκτατικές πολιτικές και θίγουμε τους εντός εισαγωγικών φίλους γείτονες αλβανούς.
Παράλληλα την τελευταία δεκαετία αφανίζονται για τον ίδιο λόγο και οι λίγες αναφορές στην ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από τα σχολικά βιβλία της Ελλάδας.
Υπάρχει λοιπόν ένας άτυπος διωγμός σε κάθε τι που κάνει λόγο δημόσια για την Βόρειο Ήπειρο. Κι όμως κυρίες και κύριοι γιατί ο εκάστοτε Έλληνας Πρωθυπουργός ενώ καμαρώνει για το Ζάππειο και πολλές άλλες ευεργεσίες των Βορειοηπειρωτών αδιαφορεί για την ιδιαίτερη πατρίδα τους;

Όλα αυτά τα χρόνια, από την άλλη πλευρά, παρακολουθούμε τους Αλβανούς να προκαλούν με κάθε τρόπο, τονίζοντας στα δικά τους σχολικά βιβλία τις ανυπόστατες και ανιστόρητες αναφορές τους για «αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα», όπως εννοούν την Δυτική Μακεδονία, την ελεύθερη Ήπειρο ακόμα και την Κέρκυρα, ενώ η Αθήνα παραμένει ουσιαστικά απλός θεατής.
Το αποκορύφωμα αυτής της προκλητικότητας το είδε όλη η Ευρώπη και όλη η υφήλιος το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου στο Βελιγράδι, πάνω από το γήπεδο που διεξαγόταν ο ποδοσφαιρικός αγώνας Σερβίας – Αλβανίας, όπου ύπτατο η σημαία της αλβανικής ονείρωξης για την μεγάλη Αλβανία. Το ίδιο βράδυ, με αφορμή αυτή την κίνηση, οι Αλβανοί είπαν να δείξουν το μίσος τους προς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και το χριστιανικό στοιχείο με τις προκλήσεις τους στη Δερβιτσάνη και στη Χιμάρα, όπου απειλούσαν τους κατοίκους που κρατούν Θερμοπύλες στην κατεχόμενη Ήπειρο μας.  
Να σημειωθεί ότι εκείνη την ημέρα, την 14η Οκτωβρίου 2014, συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την επιστροφή του Ελληνικού Στρατού στη Βόρειο Ήπειρο μετά τον νικηφόρο αυτονομιακό αγώνα που έδωσαν οι πρόγονοι μας. Μήπως αυτή η σύμπτωση πρέπει να υπενθυμίσει σε κάποιους το χρέος τους; Τι λέτε κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων;

Η σημερινή μας εκδήλωση έχει ως θέμα «Το Έπος της Βορείου Ηπείρου 1940 - 1941». 
Ένας χαρακτηρισμός στον οποίο θα δώσουμε έμφαση, γιατί όπως είπε νωρίτερα και η συναγωνίστρια από την Κύπρο ή πιο σωστά από τη νότιο Ελλάδα, η συντονίστρια μας Ειρήνη Γεωργιάδου, αυτή είναι η σωστή ονομασία και όχι το όπως άδικα αποκαλείται αλβανικό Έπος. Από τα μέσα Νοεμβρίου 1940 όταν ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός έδιωχνε τους Ιταλούς εισβολείς από την επικράτεια του ελληνικού κράτους, συνέχιζε τον πόλεμο που είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου για τρίτη φορά. Δυστυχώς όμως τα ωραία δεν έχουν μεγάλη διάρκεια και έτσι οι στρατιώτες μας μετά από λίγους μήνες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν υπό το βάρος της γερμανικής επίθεσης τον Απρίλιο του 1941.

Ευτυχώς για εμάς συμπατριώτισσες και συμπατριώτες μας ευλόγησε ο Θεός και γεννηθήκαμε Έλληνες και Έλληνες θα πεθάνουμε. Είναι στο χέρι μας να υπενθυμίσουμε σε όλο τον κόσμο πως οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.   
Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουμε τον αγώνα μας μέχρι να υψωθεί η γαλανόλευκη στο κάστρο της Κερύνειας, στην Παναγία τη Σουμελά, στο Κάστρο της Χιμάρας και στην πρωτεύουσα της Ρωμιοσύνης στην Αγιά Σοφιά.

ΕΝΩΣΙΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ!