Από τα μνήματα των ηγετών της Αυτονόμου Ηπείρου δίνουμε τον όρκο να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν πριν από 101 χρόνια

Η ομιλία του μέλους της προεδρικής τριανδρίας του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914" Ιωάννη Παππά, κατά την εκδήλωση στην μνήμη των πρωτεργατών του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών:

Αγαπητοί συμπατριώτες και συναγωνιστές,

101 χρόνια πέρασαν από  τον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα του 1914 και τα όσα έγραφε η προκήρυξη  της κυβέρνησης της Αυτονόμου  Ηπείρου που ακούσαμε πριν  λίγο, οι λόγοι δηλαδή που οδήγησαν  τους προπαππούδες μας να ξεσηκωθούν, (Μας αποσπώσιν από τα αγκάλας της μητρός μας Ελλάδος. Μας αρνούνται την ανεξαρτησίαν. Μας αρνούνται την αυτοδιοίκησιν εν τω Κράτει τω Αλβανικώ. Μας αρνούνται και αυτάς ακόμη τας εγγυήσεις αίτινες ηδύναντο να περιφρουρήσωσι λυσιτελώς την ζωήν, την θρησκείαν, την περιουσίαν, την ύπαρξιν μας την εθνικήν), συνεχίζουν να υφίστανται και  σήμερα.

Από το 1944 μέχρι το 1990 το κομουνιστικό καθεστώς έστελνε στο θάνατο ή την εξορία όποιον δήλωνε Έλληνας ενώ δεν ήταν αναγνωρισμένος μειονοτικός ή τολμούσε έστω να πει μία κουβέντα συμπάθειας για την μητέρα - πατρίδα. Όμως και μετά το 1991 μέχρι σήμερα το αλβανικό κράτος συνεχίζει να αναγνωρίζει ως μειονοτικά μόλις 99 χωριά. 

Στις πόλεις μας όπως το Αργυρόκαστρο και τους Άγιους Σαράντα έχει γίνει πλήρης αλλοίωση του πληθυσμού, κάτι που εξελίσσεται και στη Χιμάρα. Ακόμα και μέσα στις λεγόμενες μειονοτικές ζώνες που υποτίθεται ότι προστατεύονται από τους αλβανικούς και διεθνείς νόμους μέρα με τη μέρα εγκαθίστανται έποικοι και υφαρπάζεται η ιδιοκτησία των Βορειοηπειρωτών. Στα σχολεία μας όσο ένας μαθητής ανεβαίνει τις τάξεις μιλά όλο και περισσότερα αλβανικά και όλο και λιγότερο ελληνικά, μέχρι που η μητρική του γλώσσα καταλήγει στην τελευταία τάξη να διδάσκεται ως ξένη μία με δύο ώρες την εβδομάδα. 

Στα δημόσια έγγραφα στην ιδιαίτερη πατρίδα μας η ελληνική γλώσσα πρακτικά δεν υπάρχει, ενώ η τρομοκρατία που υφίστανται οι συμπατριώτες μας που μιλάν δημόσια ελληνικά είναι καθημερινό φαινόμενο. 

Κανείς μας δεν ξεχνά την δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα τον Αύγουστο του 2010, γεγονός που δείχνει περίτρανα ότι στη Βόρειο Ήπειρο ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα ως προς την καταπίεση που δέχεται ο Ελληνισμός από τους αλβανούς κατακτητές. Κι ας μας λένε συνέχεια οι εκπρόσωποι του ελλαδικού πολιτικούς συστήματος για ελληνο-αλβανικές γέφυρες φιλίας και ευρωπαϊκή προοπτική των Τιράνων. 

Η πολιτική της υποχωρητικότητας των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1991, με το σκεπτικό ότι με την προώθηση της Αλβανίας προς τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς θεσμούς «θα ελέγχουμε τους γείτονες εκ των έσω» έχει φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Την πλήρη αποθράσυνση των αλβανών που ακόμα και σε επίπεδο πολιτικό, διπλωματικό και εκπαιδευτικό κάνουν λόγο για κατεχόμενα αλβανικά εδάφη από την Ελλάδα, ενώ η μητέρα πατρίδα μας, έχει σβήσει τόσο από την Παιδεία όσο και από τον δημόσιο βίο κάθε αναφορά σε Βόρειο Ήπειρο. Τα τελευταία 25 χρόνια στο τμήμα της Ηπείρου που βρίσκεται εκτός ελληνικού κράτους συντελείται ακριβώς μία γενοκτονία ήπιας έντασης. 

Ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Υποαντιπροσωπευομένων Λαών και Εθνών δήλωσε το 1994 στη Χάγη ότι, «εάν μια μειονότητα αγωνισθεί αποφασιστικά και δημιουργήσει ακόμα και ταραχές, τότε γίνεται γνωστή και μπορεί να αγωνίζεται για τα δίκαιά της με πιθανότητα επιτυχίας. Εάν όμως μείνει σε μια ειρηνική συμπεριφορά μόνο, τότε θα εξαφανιστεί, με τις μεθοδεύσεις καταπίεσης, εθνικής εκκαθάρισης με αμφίδρομες μεταφορές πληθυσμών και με άλλες μεθόδους του κυρίαρχου κράτους».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη Βόρειο Ήπειρο. Και για να το σταματήσουμε πρέπει να κερδίσουμε πρώτα το αυτονόητο, να γίνουμε νοικοκύρηδες του τόπου μας. Πρέπει να αποτρέπουμε τους δικούς μας πρώτα να πουλάν τη γη τους στους αλλόθρησκους και αλλοεθνείς. 

Πρέπει όμως και να διεκδικήσουμε όσα δικαιούνται οι εθνικές μειονότητες των Σουηδών στα νησιά Όλαντ στη Φιλανδία, των Αυστριακών στο νότιο Τιρόλο της Ιταλίας, των Ούγγρων στη Βοϊβοντίνα της Σερβίας και την Τρανσιλβανία της Ρουμανίας. Γιατί όχι και των Αλβανών σε Πρέσεβο και Τέτοβο για να μην πάμε στο παράδειγμα του Κοσόβου. Ότι κερδήθηκε από τους προγόνους μας με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας δεν έχει εφαρμοστεί εδώ και 101 χρόνια, ενώ οι αλβανικές μειονότητες σε Μαυροβούνιο, Σερβία και Σκόπια έχουν σημειώσει απίστευτες επιτυχίες τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα παραδείγματα των μειονοτήτων σε κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προαναφέραμε αποδεικνύουν ότι το αίτημα της Αυτονομίας για την Βόρειο Ήπειρο τουλάχιστον σε επίπεδο Παιδείας, Ιδιοκτησίας, Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης είναι απολύτως ρεαλιστικό. 

Πριν από ένα χρόνο ο Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914 ξεκίνησε τη δράση του με την τόνωση του ηθικού των Ελλήνων που μένουν στα πάτρια εδάφη και επιμνημόσυνη δέηση στο Δελβινάκι στο μνήμα του Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου, ενός εκ των πρωταγωνιστών του αγώνα του 1914, τελούμενη από τον πνευματικό μας αρχηγό, τον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέα. 

Σήμερα εδώ από τον χώρο που αναπαύεται ο Πρόεδρος της κυβέρνησης της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος και ο Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνας, αλλά και ο Αρχηγός της Χιμάρας Σπύρος Σπυρομήλιος δίνουμε τον όρκο ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν σαν σήμερα πριν από 101 χρόνια και συνέχισε από το το 1967 ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, μέχρι την οριστική δικαίωση του. 

Να γίνει πραγματικότητα ο όρκος των εκπροσώπων της Χιμάρας στη συνέλευση του Δελβίνου τον Ιούνιο του 1914: ΈΝΩΣΙΣ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

Αθήνα 17 Φεβρουαρίου 2015